Δύο ποιήματα του Μόμα Ράντιτς

από τη στήλη της Μαρίας Λαϊνά
Δεν είμαστε οι γιατροί, είμαστε η ασθένεια,
«Βιβλιοθήκη», Ελευθεροτυπἰα,
Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011 »»

1999

Ν’ αδειάσουν τα βρομόνερα
τα άκαμπτα βήματα
στις ιλιγγιώδεις κοιλάδες του Ιλίου
δική τους χώρα καίγεται
και όχι δική μου
ίλιγγος ίλιγγος
ιλιγγιώδεις κοιλάδες
του ήλιου
να πέσει το αόρατο
να πέσει το στελθ
το κομμάτιασε
το χωριό που γελάει

Ο νυχτοφύλακας

Τις νύχτες προσέχω
τα σώματά μας
ακούω τις πνοές μας πώς βαθαίνουν
αλλά και το απόκοσμο τραγούδι
πάνω απ’ τα κλειστά σου μάτια
εκεί που σε πηγαίνουν τα ανήσυχα πόδια
και θα τρέμω ώσπου να γυρίσει
το άσπρο ποντίκι με δυο καρφιά μάτια
στο στόμα σου πριν από σένα
ώσπου να αφήσεις τρυφερά στον τάφο μου
μια πέτρα να ακουμπήσω το κεφάλι
ώσπου να έρθει η ώρα να κοιμηθώ
ξανά μαζί σου ομορφιά μου

δύο ποιήματα γραμμένα στα ελληνικά του σέρβου ποιητή Μόμα Ράντιτς. «Το χωριό που γελάει» στο πρώτο είναι ασφαλώς η χώρα της Σερβίας.