Μαρία Χρονιάρη • Θησεία

«Βιβλιοθήκη» | Ελευθεροτυπία,
Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Περπατάει στον ίδιο πεζόδρομο, έξι χρόνια μετά. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι αυτή. Από μέσα. Μια μηχανή κρατάει τσίλιες έξω απ’ την παιδική χαρά που κάποτε ήταν λίγη. Σκάβει με τα νύχια της τα χνάρια που ξεχάστηκαν απ’ τους τουρίστες και κάθεται στην ιστορία του πλακόστρωτου. Απέναντί της η Ακρόπολη.

Οι βλεφαρίδες της χαράσσουν τις κολόνες. Τα μάρμαρα αναπνέουν ακόμη. Μια καρυάτιδα στρέφει το βλέμμα στον ήλιο που δύει. Βόλτα στο χάσιμο των αιώνων. Αυτό το καλοκαίρι χώρεσε όλα τα χρόνια της στο λακκάκι απ’ τον λαιμό του.

Λίγο πιο κει, το παλιό θερινό σινεμά. Η ταινία έχει αρχίσει. Στο Εκράν βλέπει την αλήθεια του τέλους. Εκείνου που απ' την αρχή προκαλείς γιατί ψάχνεις να βρεις τον τρόπο. Για το μη τέλος. Κι όλα παύουν τη στιγμή που μαθαίνεις. Που δεν μπορείς να αντέξεις την απελευθέρωση. Την ανταλλάσσεις για τη ζωή. Και τη νιότη.

Μια σκιά στον τοίχο χορεύει υπό τον ήχο μιας φυσαρμόνικας. Ένα δωμάτιο διπλό. Χωρά μόνο ένα μονό στρώμα. Σιωπή. Ερωτας. Υπόθεση προσωπική. Το καπέλο ενός λαμπατέρ, μάσκα οξυγόνου για τα δάκρυα. Στο παρκέ ξανασταυρώνεται ο Χριστός. Λίγο βούτυρο, η «αγία οικογένεια», βιασμός.

Πόσες εκδοχές της πραγματικότητας χρειάζεται κάποιος για να ζήσει; Ποιο θήραμα και ποιος κυνηγός δανείζει ρόλους; Ο συριγμός μιας σφαίρας. Βγάζει την τσίχλα απ’ το στόμα του και την αφήνει. Αποτύπωμα στα κάγκελα για κείνους που θα ’ρθουν. Πώς τον θέλετε τον ήρωά σας;

Το φεγγάρι λίγο πριν από το γέμισμα, με τα σύννεφα να περνούν από μπροστά του, φαίνεται παράξενα πιο φωτεινό. Γέρνει προς το μέρος του. Οδηγούν τη δική τους ιστορία. Μετά, στάση για μια μπίρα κι όλα αλλάζουν νόημα. Η απάντηση δίνεται τη στιγμή που το βλέμμα ενώνει. Όλος αυτός ο πόλεμος, όλη αυτή η μη αλήθεια, πώς γίνεται να γεννήσουν όνειρα;

Ευτυχώς, το αστέρι που είχε προλάβει να δει πέφτοντας, δεν την ξέχασε.

Η απόφαση είχε από χρόνια παρθεί. Και ο καιρός έφτασε. Κατηφόρισαν δύο μέσα στο πλήθος. Μάκρυναν. Έγιναν ένα.

Ήρθε για να ξημερώσει. Να κάνει τα ονόματα να πάψουν και να φύγει ο παρατατικός. Να γίνει μέλλοντας τετελεσμένος. Αρκεί, για να φανερώσει τα πράγματα.

Θα ξεκινήσει μια νέα ταινία. Θα μάθει τα βήματα. Στο ταγκό το μόνο που χρειάζεται είναι να παρακολουθείς τα πόδια των χορευτών. Σ’ ένα νησί, στην άκρη του γκρεμού, θα παίξουν όλα τα πλάνα. Ηφαίστειο.

Όσο για την αμφιβολία, αυτή θα κοπεί στο μοντάζ.