Γράφει η Τιτίκα Δημητρούλια | Καθημερινή,
Κυριακή 16 Αυγούστου 2009
Χριστίνα Οικονομίδου, Matthew και Shirley,
Απόπειρα
Ο Μάθιου είναι ένα αγόρι χωρίς ηλικία. Η Σίρλεϋ ένα κορίτσι άλλης εποχής, που ευωδιάζει ήλιο και στάχυα, ή αλλιώς η τραβεστί της διπλανής πόρτας. Εκείνη που κατοίκησε το σπίτι της γριάς μετά τον θάνατό της. Υπάρχει η γειτονιά, η εγγύτητα με τον άλλον, η αναγκαστική δημόσια θέα των σωμάτων και των αισθημάτων, η βάρυνση που προκαλούν τα ξένα και μαζί οικεία κακά. Υπάρχει το σπίτι, κατοικημένο από ιδεώδεις κατασκευές που αποσυντίθενται και κονιορτοποιούνται στην επαφή τους με την πραγματικότητα. Υπάρχει ο εαυτός που είναι πάντα ένας άλλος, ένας ξένος ανάμεσα στους ξένους, τους απάτριδες, τους συνοικούντες, έκθετος σε φλογερά φιλιά και δάκρυα ζεστασιάς κι απελπισίας.
Η Χριστίνα Οικονομίδου στην τρίτη ποιητική της συλλογή αναζητά τα όρια της ταυτότητας και της ετερότητας στην πόλη, που καθρεφτίζεται στις ψυχές και τις καθρεφτίζει, τα όρια του λυρισμού που δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την αντιλυρική του γείωση. Παράθυρα, θόρυβοι, πάρκα, άστεγοι και κουστουμαρισμένοι, κλαμπ και εργατικές πολυκατοικίες συναιρούνται σε εικόνες ρευστές, σαν της οθόνης του υπολογιστή που πίσω τους υπονοείται, και στις οποίες το αυτό μεταλλάσσεται διαρκώς σε έτερο και διαφεύγει. Ρευστό και το κείμενό της, πότε απλώνεται και πότε συρρικνώνεται, πότε δηλώνει την ποιητική του τροπικότητα μέσα από τον στίχο και πότε τη διεκδικεί μέσα από την ποιητική λειτουργία του απλωμένου πεζού λόγου. Οι παρενθέσεις και οι παύλες σχολιάζουν και υπονομεύουν διαρκώς τον λόγο, που έχει απόλυτη συνείδηση των ορίων του. Άνθρωποι και σπίτια αλλάζουν δέρμα, η ζωή και η ψυχή τους τροποποιείται κάθε μέρα, από αναμονές και χαμένες ψευδαισθήσεις που θέλουν να είναι εντελώς προσωπικές καθώς τήκονται και συντήκονται με τις νομοτέλειες των άλλων, του τρομερού αγαπημένου, του οικείου ξένου, του εαυτού που συμβιβάζεται με το άνοιγμα και το κλείσιμό του: «μα είναι τόσο χαρισματική / η προδοσία / που τρέμει και φουσκώνει / σαν αλήθεια / καταιγιστική».
Μια πολύ ενδιαφέρουσα κατασκευή για τις κατασκευές, από τα σπίτια ώς τα στερεότυπα, του έρωτα, της οικογένειας, της ανέφελης ευτυχίας, του φύλου, για την εγκόσμια ύπαρξη, το εν εαυτώ και το διά τον άλλον είναι. Και μαζί μια ποιητική αναδόμηση της αστικής μυθολογίας στην οποία κινείται αναγκαστικά ο σύγχρονος άνθρωπος, δέσμιος της μνήμης της ιδιωτικής που «επιμένει να κρατά το κύμα με περισπωμένη· που αποδίδει στη γυναίκα γη και θάλασσα και, με το ίδιο δίκαιο, στον άνδρα άνθρωπο και λόγο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου