Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009 »»
Vault: Κρυμμένες ιστορίες.
Απόπειρα, Ιούλιος 2009, σσ. 120.
Ένα βιβλίο με τρία διηγήματα που διαβάζονται απνευστί και τρεις από τους πιο ενδιαφέροντες συγγραφείς της νεότερης γενιάς. Ζητήσαμε από τους ίδιους να μας πουν λίγα λόγια για την κρυμμένη ιδέα πίσω από τις ιστορίες τους.
 |
| Από αριστερά: Λένα Κιτσοπούλου, Δημήτρης Γκενεράλης, Μανίνα Ζουμπουλάκη. |
Μανίνα Ζουμπουλάκη
Το χειμώνα του ’08 γνώρισα τυχαία σε ένα μπαρ μια κοπέλα που μόλις είχε απολυθεί από γκαρσόνα σε ξενυχτάδικο. Πάνω στην κουβέντα μού είπε ότι τραβιότανε μ’ έναν τύπο που είχε μαγαζί με παπούτσια. Ήταν 36 ετών και νόμιζα ότι ήταν τουλάχιστον 10 χρόνια μεγαλύτερη, κι έπαθα σοκ γιατί είδα ξαφνικά πόσο σε τσακίζει η νύχτα χωρίς να το καταλαβαίνεις. Μιλάγαμε όλο το βράδυ για το πώς είναι να δουλεύεις νύχτα και πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος της ημέρας από τον κόσμο της νύχτας. Η ιστορία μού κόλλησε, δεν έφευγε από το μυαλό μου. Πάντα είχα φίλους που δουλεύουν νύχτα και ξέρω ότι το χάσμα είναι αγεφύρωτο με τους ανθρώπους της μέρας. Ενώ είχα την ιστορία στο κεφάλι μου με ρώτησε ο Λεωνίδας από τις εκδόσεις Απόπειρα αν ήθελα να γράψω ένα διήγημα για μια συλλογή των τριών που θα έβγαζε και τότε συνειδητοποίησα ότι είχα κάτι – την ιστορία με την γκαρσόνα. Δεν ξέρω γιατί μου είχε κολλήσει, δεν είχα και ιδέα πώς θα την έγραφα, αλλά άρχισα (μια νύχτα, εννοείται) και μου βγήκε σχεδόν αμέσως. Στο μεταξύ έμεινα έγκυος, γέννησα… τώρα διαβάζω την ιστορία και μέχρι που σοκάρομαι κιόλας. Η γκαρσόνα δηλαδή είναι αληθινή, και τα είχε με παπουτσά, αλλά η ιστορία είναι από το μυαλό μου.
Δημήτρης Γκενεράλης
Ο χώρος των δικαστηρίων είναι ένας χώρος της πιάτσας, του δρόμου, ένας χώρος απ’ όπου περνούν όλα τα κοινωνικά στρώματα έχοντας τις ίδιες ευκαιρίες, τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ενώπιον του νόμου και η δικαιοσύνη είναι τυφλή.
Χρόνια τώρα στα πηγαδάκια της Ευελπίδων κυκλοφορούν αστικοί μύθοι, ιστορίες και φήμες για παραδικαστικά κυκλώματα, για μυστηριώδεις ανθρώπους που κινούν τα νήματα και επηρεάζουν δικαιοσύνη και πολιτικούς. Παράλληλα, στη ζωή μου και μέσα από το επάγγελμα του δικηγόρου, συναντώ ανθρώπους ιδεολόγους και αφοσιωμένους στη νομική επιστήμη. Ανθρώπους που έχουν να σου διηγηθούν ιστορίες για το πώς κάποιος τους «έριξε» για το πώς κάποιος άλλος προωθήθηκε στη μια ή την άλλη θέση αντί γι’ αυτούς με «πλάγιο τρόπο», ανθρώπους οι οποίοι, στη δύση της καριέρας τους, αρχίζουν να μιλούν για το χρήμα και για το πώς δεν έγιναν πλούσιοι, ενώ κάποιοι άλλοι με λιγότερα προσόντα έγιναν. Από αυτά όλα προέκυψε μια εντελώς φανταστική ιστορία, με αληθινό συναισθηματικό υπόβαθρο και φόντο το χώρο των μεγαλοδικηγόρων.
Το κομμάτι των τραβεστί, από την άλλη μεριά, είναι ενδιαφέρον, διότι πρόκειται για ανθρώπους που όντας σωματικά και ψυχικά γυναίκες σκέφτονται και πράττουν με ανδρικό τρόπο. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να συνδυάσω αυτά τα δυο για να δημιουργήσω μια ιστορία με αστυνομική πλοκή και υπόβαθρο βγαλμένο μέσα από τον επαγγελματικό μου χώρο, μια ιστορία κρυμμένη μέσα στο πλαίσιο της κοινωνικής μας ζωής, όπου επιτέλους ακόμα και οι ιδεολόγοι μπορούν να γίνουν πλούσιοι.
Λένα Κιτσοπούλου
Μου άρεσε η ιδέα που είχε ο Λεωνίδας να γράψω κάτι το οποίο θα είναι σαν να μου το έχουν κλέψει από τον υπολογιστή, κάτι προσωπικό που δεν είχα σκοπό να δείξω σε κανέναν ή να το εκδώσω. Αυτό μου έδωσε την ελευθερία να εκτεθώ, να διαλέξω δηλαδή ένα θέμα και να το αφήσω αχαλίνωτο να φτάσει στα άκρα. Διάλεξα να μιλήσω σε πρώτο ενικό για μία ματαιόδοξη συγγραφέα, ένα ψώνιο που φαντασιώνεται το νόμπελ λογοτεχνίας, και μάλιστα όχι απλώς το φαντάζεται, αλλά είναι και σίγουρη ότι θα το πάρει. Πάντα μου αρέσει να ξεκινάω από κάτι πραγματικό και κυρίως από σκέψεις και κομμάτια του ανθρώπινου χαρακτήρα τα οποία συνήθως δεν τα αφήνουμε ελεύθερα, ακριβώς επειδή είναι αρνητικά και επειδή θέλουμε να είμαστε καλοί και ταπεινοί. Το στοιχείο της έπαρσης είναι κάτι που όλοι μας το περιέχουμε, όσο κι αν υποστηρίζουμε το αντίθετο, και όλοι έχουμε περάσει μερικά λεπτά της ζωής μας μέσα στο σπίτι μας, όπου αισθανόμαστε οι καλύτεροι του κόσμου. Στο διήγημά μου, εγώ που το γράφω, ξέρω ότι μία μέρα, πολύ σύντομα, θα πάρω το νόμπελ, ότι όλοι είναι ερωτευμένοι μαζί μου, όλοι με θαυμάζουνε και συγχρόνως με ζηλεύουνε, ο ψυχίατρός μου είναι ερωτευμένος μαζί μου και ό,τι ονειρεύομαι μου χαρίζεται απλόχερα, τα γραπτά μου αξίζουν εκατομμύρια ευρώ, είμαι ωραία, νέα, ταλαντούχα και ιδιοφυής. Το διήγημά μου είναι μία κωμωδία, ένας μεγεθυντικός φακός πάνω σε ένα κομμάτι αλήθειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου