γράφει η μεταφράστρια ποιήτρια Ιφιγένεια Ντούμη
Η ομιλία της στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής Ένα βήμα τού Απόστολου Μπασιώτη.
Καλησπέρα σε όλες και όλους. Σας ευχαριστούμε που είστε απόψε εδώ. Ευχαριστούμε το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών για τη φιλοξενία, τις εκδόσεις Απόπειρα και, φυσικά, τον Απόστολο Μπασιώτη για την πρόσκληση να συμμετάσχουμε στην πρώτη παρουσίαση του πρώτου του βιβλίου, του πρώτου του βήματος στα ποιητικά. Του βιβλίου Ένα βήμα, που κυκλοφόρησε φέτος από τις εκδόσεις Απόπειρα. Χαιρετίζω την παρέα, παλιούς και νέους φίλους.
Το βιβλίο για το οποίο θα μιλήσουμε σήμερα έχει γραφτεί από έναν άνθρωπο των θετικών επιστημών. Αυτό δεν το αναφέρω ως κάτι που με εκπλήσσει, εξάλλου ανάμεσά μας έχουμε και τον Μάκη Βουτσινά ο οποίος επίσης προέρχεται από τον χώρο των θετικών επιστημών και μας έχει δώσει εξαιρετικά ποιήματα και βιβλία, αλλά και γενικά είναι πολλές οι περιπτώσεις των ποιητών, παλαιότερων και σύγχρονων, που δεν είχαν τη λογοτεχνία ως αντικείμενο σπουδών ή που η δουλειά τους δεν είχε άμεση σχέση με τη γλώσσα. Ο λόγος που αναφέρομαι σε αυτό, είναι ότι σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως είναι η περίπτωση του Απόστολου, παρατηρώ ότι συνήθως αυτή η ας την πούμε εκ των πραγμάτων απόσταση δημιουργεί μια ωραία αντίσταση στον ποιητικό λόγο. Τι θέλω να πω με αυτό – έχοντας πλήρη επίγνωση ότι μπορεί απλώς να πρόκειται για προκατάληψη την οποία άνευ τύψεων μοιράζομαι μαζί σας! Τα πράγματα στα ποιήματα αυτά δεν έχουν τίποτα το «ακατάσχετο», δείχνουν γειωμένα, ελέγχονται, φέρνουν αν θέλετε την επιστημονική μέθοδο στο ποίημα, με τρόπο ειλικρινή, φυσικό και αυθόρμητο και όχι χάριν εντυπωσιασμού. Η επιλογή των λέξεων δείχνει να βασίζεται σε κάποιους νόμους που δημιουργούν μια άλλου είδους οικονομία στο ποίημα. Κι έτσι, στην περίπτωση του Απόστολου, για παράδειγμα, είτε το αρχικό ερέθισμα ήταν ένα βίωμα, μια σχέση, μια ανάμνηση, είτε ένα ιστορικό γεγονός, τα ποιήματα, τα οποία εξάλλου διακρίνονται κι από μια σχετική συντομία, δε φλυαρούν, αλλά επιχειρούν με τις λιγότερες δυνατές λέξεις – και με λιγότερο ποιητικές λέξεις, ενδεχομένως – να παρουσιάσουν με καίριο τρόπο τον ποιητικό του κόσμο. Από την άλλη, ακόμα και κάτι που μπορεί να φαντάζει πεζό, όπως το πυθαγόρειο θεώρημα, για παράδειγμα, που συναντάμε στο ομώνυμο ποίημα, ιδωμένο από τη σκοπιά του ποιητή, ανοίγει χώρο για σκέψεις και συνειρμούς, άλλες πιο κοντά κι άλλες πιο μακριά από αυτό που είχε στο μυαλό του ο ίδιος. Σας διαβάζω το ποίημα.
