«Σημείο εξόδου ένα», του Γιώργου Πολυμενάκου (κριτική)

γράφει ο Σόλωνας Παπαγεωργίου | Bookpress,
Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2022 »»

Είναι βέβαιο πως η πανδημία του Covid-19 θα επηρεάσει βαθιά τη λογοτεχνία, η οποία συχνά αποτυπώνει την πραγματικότητα – ή καλύτερα, εκφράζει την προσωπική ματιά ενός δημιουργού για την πραγματικότητα –, με τρόπο έμμεσο, μέσω της μυθοπλασίας. Ένα πρώτο δείγμα είναι το μυθιστόρημα του Γιώργου Πολυμενάκου με τίτλο Σημείο Εξόδου Ένα (εκδ. Απόπειρα), η υπόθεση του οποίου εκτυλίσσεται σε έναν δυστοπικό κόσμο, στα απομεινάρια ενός πολιτισμού που κατέρρευσε εξαιτίας ενός αναπάντεχου και εξαιρετικά μεταδοτικού ιού.

Γιάννης Τριτσιμπίδας • Μοντέρνοι καιροί: Σκηνικό 1947–80

αφήγημα, αναμνήσεις
σσ. 155, σχήμα 13 × 20,5 εκ.,
έκδοση χαρτόδετη,
I S B N: 978-960-537-316-0,
Λ.Τ. 10,00 € + Φ Π Α,
Πρώτη έκδοση: Απόπειρα, Δεκέμβριος 2021

Από την Αθήνα του 50 ως και το Παρίσι της δεκαετίας του 70, ψήγματα μνήμης ενός βλαστού της τυχερής απόλεμης φουρνιάς με ακόμα ζωντανές τις περιπέτειες του αιώνα.

Ήρθε πρωί, ήξερα καλά γιατί, δεν ήθελα να τραινάρει η κουβέντα. Με ρώτησε τι μέλλει γενέσθαι με μας, απάντησα ότι λόγω της δημιουργηθείσης εκρύθμου καταστάσεως αποκλείεται να παντρευτούμε. Δεν είπε τίποτε, έγινε μόνον έξω φρενών με μια φωτογραφία που πήρε το μάτι της κι έφυγε. Στην Κυψέλης είχε τανκς.

«Θες κιφ;» «Όχι». «Θες χασίς;» «Όχι». «Θες γυναίκα;» «Όχι». «Θες κορίτσι, την ξαδέρφη μου;» « Όχι ». « Θες να με γαμήσεις;» «Όχι». «Θες να σε γαμήσω;» «Όχι». Μου ’ριξε μια περιφρονητική ματιά και συνέχισε το σουλάτσο του.

«Συγγνώμη, σύντροφε, νομίζω πως το ζήτημα είναι ταξικόν!» «Τι ταξικόν δηλαδή;» «Βεβαίως, άλλο είναι να ’σαι καλά καλά μαστούρης και να ’χεις καπάκι ένα ταψί μπακλαβά κι άλλο να μην έχεις».

(Κείμενα από το οπισθόφυλλο της έκδοσης.)

Ο Γιάννης Τριτσιμπίδας γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Νομικά, μετά κινηματογράφο στο Παρίσι. Δίδαξε στο Τμήμα Κινηματογράφου και Οπτικοακουστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Παρισιού VIII (Vincennes) για πολλά σημαδιακά χρόνια. Γυρίζοντας στην Ελλάδα παρήγαγε και σκηνοθέτησε ταινίες. Κάποιες από αυτές : Μετατοπίσεις (1976), Eρanima (1977), Περσεύς (1982), Αϊβαλιώτικο (1990), Στο Δήλιο Απόλλωνα (1998), Ο ξένος στον ξένο: Δημήτριος Γαλανός, Μπενάρες (2001), Τα Εαρινά: Τραγούδια, χοροί και παιχνίδια στην Πάρο (2004), Λεύκωμα (2005), Αρχιλόχου Πάρος Ιμερτή (2005–6), Τέχνες και γράμματα στην Πάρο (2007), Βιετ Κώστας (2012–14).
Βιβλία: Εις Απόλλωνα, ύμνος ομηρικός, μετάφραση και σχόλια, Καθρέφτης, 1998, Ομηρικός ύμνος στη Δήμητρα, μετάφραση, υπό έκδοσιν.

Δημήτρης Β. Προύσαλης • Παραμύθια, μύθοι, παραδόσεις και άγνωστες ιστορίες από τον κόσμο του 1821

σσ. 322, σχήμα 13 × 20,5 εκ.,
έκδοση χαρτόδετη,
I S B N: 978-960-537-315-3,
Λ.Τ. 16,00 € + Φ Π Α
Σειρά: Του κόσμου τα παραμύθια, # 44
Πρώτη έκδοση: Απόπειρα, Δεκέμβριος 2021

Ένα βιβλίο συμβολή στο ορόσημο της Εθνικής Παλιγγενεσίας 200 χρόνια μετά την επανεκκίνηση του Ελληνισμού.

Ιστορίες βγαλμένες μέσα από τον αχό της Ιστορίας, αφηγήσεις από τον κόσμο των καριοφιλιών, που ανασαίνει παράλληλα με τη μυθοπλαστική προσέγγιση της πραγματικότητας του 1821. Παραμύθια λαϊκά, μύθοι του Αισώπου, προφορικές παραδόσεις, διδακτικές και αιτιολογικές ιστορίες, παραβολικές ιστορήσεις, λαϊκά ανέκδοτα, αφηγήσεις ονείρων, προλήψεις και αντιλήψεις υφαίνουν το τοπίο του συλλογικού φαντασιακού μέσα σε χρόνο πραγματικό. Στον διάβα του άυλου κόσμου, στα σταυροδρόμια που συναντιέται ο λόγος με την πράξη, οι ιστορίες ανταμώνουν μικρά και μεγάλα γεγονότα της Επανάστασης σε ένα συναπάντημα προσώπων, ενεργειών, τόπων, συμπεριφορών, για να φανερωθεί το αδύνατο, να εκλογικευτεί το παράλογο, να ιδωθεί το θαυμαστό, να αναδυθεί το ανθρώπινο, να μην ξεχαστεί το απάνθρωπο, να τραγουδηθεί το ηρωικό.

Διακόσιες ιστορίες της περιόδου λίγο πριν από το ξεκίνημα του 21 μέχρι και τη λήξη των αναμετρήσεων, γίνονται σπόρος από το χτες που επιζητεί να μπολιάσει αυτό που σήμερα αγκομαχά, για να οργώσει ένα αύριο φωτεινότερο. Αφηγήσεις που ανασαίνουν μέσα από τα απομνημονεύματα των πρωταγωνιστών, τις ιστορικές μελέτες, την επιστολική αλληλογραφία, τα επίσημα αρχεία, τις προσωπικές μαρτυρίες, τις δημοσιογραφικές δημοσιεύσεις παρουσιάζοντας έναν κόσμο αλλιώτικο, που αναζητά την περίσκεψη, τον σεβασμό, τον αναστοχασμό.

(Κείμενο από το οπισθόφυλλο της έκδοσης.)