Ο Γιώργος Χρηστέας για το «Κατόπιν εορτής»

γράφει ο Γιώργος Χρηστέας για το βιβλίο της Φανής Χούρσογλου Κατόπιν εορτής | οδός Πανός, τχ. 182, σσ. 138 και 139

«… εκκολαπτόμενη ποιήτρια λοιπόν – ή πεζογράφος; θα φανεί· πάντως μια συγγραφέας με μεστό λόγο· ευαισθησίες· αίσθημα οξύ· ματιά απαστράπτουσα· διάθεση ανατροπής· φράση κοφτή· στακάτη και γραφή κατάδική της, που ’χει κάτι ερμητικό, κάτι sui generis, περίκλειστο εντός της.»

Κατόπιν εορτής — ο τίτλος του πρώτου βιβλίου της Φανής Χούρσογλου — και έπεται ο, παραπλανητικός κατά τη γνώμη μου, υπότιτλος που το συνοδεύει — Μικρές ιστορίες.
    Διαβάζοντάς το όμως, θα επέλεγα υπότιτλο σαν — ποιητικές ιστορίες, ή πεζά ποιήματα∙ αφού ποίηση αναβλύζει απ’ όλες τις σελίδες του σχεδόν∙ ποίηση που εκφέρεται σε πεζό, μα δίνει αλάνθαστα το στίγμα της∙ διάθεση εικονοκλαστική, σουρεαλιστική συχνά, υποδόρια αγχωτική, διάστικτη από κοχλάζουσα ειρωνεία και οργισμένη φαντασία.
   
Οι ιστορίες του ολιγοσέλιδου αλλά περιεκτικού βιβλίου, έχουν συχνά ευρηματικούς τίτλους («Καυτός πάγος», «Αθεράπευτη μέρα, ανασαίνοντας φως»…) και ποικίλο περιεχόμενο∙ ακροβατούν υβριδικά μεταξύ διηγήματος, μονόλογου, προσωπικής εξομολόγησης και ποίησης.
   Ενώ οι κοφτές και επιγραμματικές του εικόνες, συνιστούν μια αντανάκλαση του χθες, που ακόμα ζούσαμε.… όμως εντέλει… χάσαμε∙ δεν μπορέσαμε να συνεννοηθούμε∙ όπως τότε, που πιστεύαμε ακόμα στα φεγγάρια… πλήρεις, ελεύθεροι, διαυγείς, γυμνοί…
   … γράφει με νοσταλγία αθεράπευτη η Φανή Χούρσογλου — κι άλλοτε η διάθεσή της είναι μηδενιστική, σχεδόν ασθμαίνουσα, όταν γράφει για παράδειγμα

…Τώρα που λιώσαν τα κοντέρ και τα ρολόγια μήπως και ζήσω επιτέλους μια στιγμή…

Αφού… περιφερόμαστε σχεδόν μηχανικά… σαν πιόνια καλοκουρδισμένα… διάφανα αιλουροειδή∙ στίλβες οφθαλμαπάτης… στροβιλιζόμαστε εν κενώ…

  Ενώ σε σελίδες αρκετές ενδοσκοπώντας κατακρίνει επιγραμματικά τον εφησυχασμό που μας μαστίζει, όπως όταν αίφνης γράφει

… Πολλοί αλέκτορες λαλούν μα εσύ κοιμάσαι με τη λιακάδα δεν τολμάς να μετρηθείς («Ασέλγεια»)

 Κι άλλοτε πάλι, όλο πικρία επαναστατεί, μάλλον ματαίως

… Ασφυκτιούσα μέσα στο κελλί μου, έτρωγα νύχτα κι έπινα φθορά..αναζητούσα τον παλμό μου…

  ενώ στα «Στεγνά μονοπάτια» μιλώντας ως συνήθως στον εαυτό της ή στο λανθάνον είδωλό του, πλάθει εικόνες που χαράζονται στη μνήμη

… Χαράχτηκε η ιστορία στα κύτταρά σου και πονάς… στη διαδρομή σου τροχοπέδη μια δίψα που δε λησμονάς

… εκκολαπτόμενη ποιήτρια λοιπόν — ή πεζογράφος; Θα φανεί∙ πάντως μια συγγραφέας με μεστό λόγο∙ ευαισθησίες∙ αίσθημα οξύ∙ ματιά απαστράπτουσα∙ διάθεση ανατροπής∙ φράση κοφτή, στακάτη και γραφή κατάδική της, που’χει κάτι ερμητικό, κάτι sui generis, περίκλειστο εντός της.
 Καλοτάξιδη!