Γράφει ο Sotiris Bountouris | Dreamers & Co,
Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015 »»
Θα αρχίσω με την παραδοχή ότι το βιβλίο 32 Δεκεμβρίου από την Κατερίνα Έσσλιν είναι ένα βιβλίο στο οποίο ανατρέχω ανησυχητικά συχνά. Αποτελεί μία από τις αγαπημένες μου αναγνώσεις για το φετινό έτος (αλλά και για το προηγούμενο, όταν κυκλοφόρησε) και οι λόγοι είναι πολλοί.
Αρχικά ο τίτλος, είναι τόσο σουρεαλιστικός αλλά και τόσο πραγματικός όσο και το ίδιο το βιβλίο. Το οποίο αποτελείται από είκοσι ένα «μυθιστορήματα του ενός λεπτού» και από μία νουβέλα, τα οποία αγγίζουν κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο τον αναγνώστη. Η αίσθηση που αφήνει το βιβλίο, εν τέλει, είναι η αίσθηση μίας και μόνο ιστορίας, η οποία θα μπορούσε να είναι η ιστορία του καθενός. Ακόμη και το εξώφυλλο, όμορφα και προσεκτικά σχεδιασμένο, κλείνει το μάτι, σε όποιον στη συνέχεια διαβάσει το βιβλίο.
Τα μυθιστορήματα, αλλά και η νουβέλα, λόγω του μεγέθους τους, και όχι μόνο για αυτό, προκαλούν τον αναγνώστη να τα μοιραστεί και επιπλέον προσφέρονται για πολλαπλές αναγνώσεις (όχι μόνο από τον ίδιο).
Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που ξεκίνησα την ανάγνωση, δεν ήθελα να το σταματήσω, με αποτέλεσμα το βιβλίο να έχει διαβαστεί την ίδια ημέρα και να θέλω να διαβάσω περισσότερο και περισσότερο. Από τον «Επίλογο», που είναι το πρώτο κομμάτι του βιβλίου (η νουβέλα δηλαδή) έως και το τελευταίο, τη «Ντροπή», το βιβλίο δημιουργεί μία γλυκόπικρη αίσθηση, ένα χαμόγελο ακόμη και όταν το θέμα δεν είναι ευχάριστο. Σε αυτό συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό και η εκφραστική πρωτοτυπία, η οποία κάνει το βιβλίο να βρίσκεται εκφραστικά ανάμεσα στην ποίηση και τον πεζό λόγο. Όπως και στα δύο προηγούμενά της βιβλία, ο χαρακτηριστικός λόγος της Κατερίνας Έσσλιν, εκπληρώνει πλήρως το στόχο του, έχοντας την ικανότητα να προκαλεί μία ευχαρίστηση, η οποία σταδιακά μετατρέπεται σε μελαγχολία.
Απόσπασμα από το βιβλίο και το διήγημα «Η Σκάλα»:
«Τη γνώρισα σ’ ένα σινεμά, σε μία σκάλα. Εγώ την κατέβαινα, αυτή την ανέβαινε. (Μόλις έβγαινε, μόνη, από το έργο που θα έβλεπα, μόνος.) Τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν, κι ήταν λες και ήδη είχαμε κάνει μαζί διακοπές και παιδιά.»
Οι ιστορίες, καθημερινές, σίγουρα ταυτίζονται με τις ιστορίες των ίδιων των αναγνωστών. Κάθε μία, σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται διαφορετική από την προηγούμενη και είναι, μόνο όμως φαινομενικά. Η ιδέα αυτή όμως περιορίζεται μόνο στην πρώτη ανάγνωση• στην πραγματικότητα η ιστορίες του βιβλίου είναι μία ιστορία και είναι κοινή με αυτή του αναγνώστη.
Στα μικρά μυθιστορήματα, τα οποία αναφέρονται, μεταξύ άλλων, στον «ήχο που κάνει το φεύγω όταν αυτός που λέει φεύγω το εννοεί» και στο αρχείο «Νoima.doc» ο χειρισμός της γλώσσας είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία, με λέξεις μεταφορικές, που χτυπούν σαρκαστικά την πραγματικότητα.
Το βιβλίο 32 Δεκεμβρίου είναι ένα βιβλίο ρομαντικό, αλλά και ειρωνικό, γλυκό αλλά και κυνικό, το οποίο επιβεβαιώνει με κάθε τρόπο την αρχή του ότι «Δεν υπάρχουν μεριές». Ένα βιβλίο του οποίο το μόνο αρνητικό είναι ότι θα «θέλαμε κι άλλο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου