Γράφει ο Γιάννης Καλογερόπουλος | Mixtape,
28 Νοε 2013 »»
Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Απόπειρα το δεύτερο μυθιστόρημά σου, το «Τ.». Ποια ήταν η αντίδρασή σου κρατώντας το τελικό αντίτυπο στα χέρια σου σε σχέση με την πρώτη φορά;
Άρχισα να ψάχνω για κουσούρια.
Αναπόσπαστο στοιχείο και των δύο μυθιστορημάτων σου, οι μητροπόλεις. Πότε και πώς ξεκίνησε το ενδιαφέρον σου γι’ αυτές;
Οι μεγάλες πόλεις είναι ο χώρος όπου μπορείς να είσαι μόνος ανάμεσα στον κόσμο. Την ίδια στιγμή, κάτι τρέχει, όλα τρέχουν. Οι πόλεις είναι τα νώτα: τις κουβαλάς, σε κουβαλούν. Όλα εγγράφονται στο μητρώο ― οι καινούριες αφίσες κολλάνε πάνω στις παλιές κι η τσίχλα που πετάς κάτω εμπεδώνεται. Διαβάζοντας για τις πόλεις, διαβάζεις για το ανθρώπινο μυαλό και την αμυαλοσύνη.
Ποιες πόλεις αξίζουν για σένα τον τίτλο της μητρόπολης;
Είναι πράγματι ένας τίτλος· οι παγκόσμιες πόλεις αποτελούν εξαιρέσεις.
Συμφωνώ μόνο εν μέρει με τους θεωρητικούς των μητροπολιτικών σπουδών. Παγκόσμιες πόλεις είναι η Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες, η Σιγκαπούρη, το Λονδίνο. Αλλά δεν είναι το Παρίσι και οπωσδήποτε όχι το Βερολίνο. Η Ευρώπη είναι κάπως υπέρβαρη: αποφεύγει την έντονη άσκηση, γιατί σιχαίνεται τον ιδρώτα.
Πώς είναι η ζωή στη Θεσσαλονίκη για κάποιον που ονειρεύεται μητροπόλεις;
Πίνω πολύ Coca-cola Light και χαζεύω τα αεροπλάνα. Σε όλες τις πόλεις υπάρχει προοπτική, υπάρχει ορίζοντας.
Το «Τ.» σχετίζεται κατά κάποιο τρόπο με την κρίση; Έστω έμμεσα, ως μέρος της μετατροπής της Θεσσαλονίκης σε μητρόπολη;
Warning: Spoilers.
Θα έγραφες κάτι που να διαδραματίζεται στην Ελλάδα του σήμερα;
Ετοιμαζόμουν να γράψω ένα μυθιστόρημα με τίτλο «Η Ανατολή του Βορεινού». Έπληξα. Επιπλέον, υπήρχαν ζητήματα αισθητικής.
Φοβάσαι πως η οικονομική και κοινωνική κρίση θα απομονώσει, κυρίως λόγω θεματικής, περαιτέρω την ελληνική λογοτεχνία στη δεδομένη εσωστρέφεια της;
Δεν έχω καμία αγωνία για την ελληνική λογοτεχνία. Αν γίνει καλύτερη, θα είναι καλύτερη. Αν γίνει χειρότερη, θα είναι χειρότερη. Και πάλι όμως, κάπου αλλού, κάποιοι θα γράφουν υπέροχα μυθιστορήματα.
Δε θα μπορούσε η κρίση να αποτελέσει όμως την ευκαιρία για τη δημιουργία μια νέας τάσης;
Δεν θα είχα εμπιστοσύνη σε μια καλλιτεχνική τάση που γεννήθηκε εξαιτίας μιας οικονομικής(ή πολιτικής, κοινωνικής κ.λπ.) κρίσης.
Είσαι φοιτητής Ιατρικής, η πειθαρχία και η αφοσίωση που απαιτείται επηρεάζει τον τρόπο που γράφεις; Αποτελεί πηγή έμπνευσης;
Δεν απαιτείται τίποτα από τα δύο για να είσαι φοιτητής Ιατρικής στην Ελλάδα. Διαβάζουμε για 9 μέρες και, με λίγη τύχη, μπορεί να πάρουμε 9 στην Παθολογία. Παρόλ’ αυτά, είμαι το φυτό που έχει κανείς στο μυαλό του όταν ακούει για «φοιτητή Ιατρικής»: κοιμάμαι στις 10, ξυπνάω στις 6 και ενδιαμέσως διαβάζω ή μιλάω. Διαβάζω και μιλάω πολύ. Συχνά, σκέφτομαι ιστορίες για σπάνιες ασθένειες και δύσκολες διαγνώσεις. Αλλά σύντομα συνέρχομαι. Κανείς δεν θέλει να διαβάσει μια ιστορία σαν κι αυτές που βλέπει στην τηλεόραση, σαν το «House, M.D.» ή το «Grey’s Anatomy». Ούτε και σαν εκείνη της Λάιονελ Σράιβερ με το περιτοναϊκό μεσοθηλίωμα και το σύνδρομο οικογενούς δυσαυτονομίας (ή Riley-Day).
Πες μας δύο λόγια για τους συγγραφείς και τα βιβλία που σε επηρέασαν.
Εντυπωσιάζομαι εύκολα κι εντυπωσιάζομαι δύσκολα. Μερικές φορές, κάθε τόσο, θαυμάζω κάποιον καινούριο και προσπαθώ να του μοιάσω. Είναι αλήθεια, όμως, ότι θαυμάζω κυρίως τους ήρωες των βιβλίων και όχι τους συγγραφείς τους.
Η ιδέα να ζητήσω από κάποιον να μου ονομάσει το ένα και μοναδικό αγαπημένο του βιβλίο, μου φαίνεται προκλητική! Γίνεται πιστεύεις κάποιος να ξεχωρίσει ένα και μοναδικό βιβλίο;
Γίνεται, αν αυτό είναι το μοναδικό βιβλίο που έχει διαβάσει ή αν δεν δίνει δεκάρα για τέτοιες κατατάξεις. Αλλιώς, όχι χωρίς τύψεις. Όμως, κάθε περίοδος(κάθε μέρα ακόμα) σημαδεύεται από άλλες αναγνώσεις.
Κάτι καλό που διάβασες τώρα τελευταία;
Η Παθολογική Βάση της Νόσου, από τη σειρά Robbins and Cotran.
Γράφοντας κάποιος στα ελληνικά αποδέχεται αναγκαστικά το περιορισμένο αναγνωστικό κοινό. Πιστεύεις πώς η μετάφραση των βιβλίων αρκεί για μια διεθνή καριέρα ή θα έπρεπε να δοκιμάσει κανείς να γράψει στα αγγλικά για παράδειγμα;
Νομίζω πως δεν πρέπει να μας απασχολεί το μέγεθος του αναγνωστικού κοινού, αλλά οι αισθητικές του επιλογές. Δεν υπάρχουν δύο κοινά, ένα που διαβάζει καλή λογοτεχνία κι ένα που διαβάζει κακή. Στις Η.Π.Α., τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Oprah Winfrey διάβασαν την Ελευθερία του Τζόναθαν Φράνζεν. Πόσοι Έλληνες με απολυτήριο Λυκείου(ή με πτυχίο: στην Ελλάδα, αυτά τα πράγματα δεν κάνουν μεγάλη διαφορά) διάβασαν βιβλίο του Φράνζεν; Ποιος απευθύνθηκε σε αυτούς τους ανθρώπους; Ποιος ενδιαφέρθηκε για το αν και τι θα διαβάσουν; Υπάρχουν αναγνώστες που πρέπει να κερδηθούν.
Και στα δύο βιβλία υπάρχουν διάσπαρτες μικρές και ενδιαφέρουσες ιδέες, εντούτοις μοιάζεις να νιώθεις οικεία στη φόρμα του μικρού μυθιστορήματος. Έχεις δοκιμάσει/Θα δοκίμαζες το διήγημα;
Τα μικρά βιβλία είναι τα αγαπημένα μου. Ιδίως, τα μικρά βιβλία που λένε μια ιστορία. Γράφω πολλά διηγήματα. Είμαι ανυπόμονος και είναι ωραίο να βλέπεις έτοιμο κάτι που επινόησες μόλις πριν λίγο.
Παρούσες στο έργο σου και οι υπόλοιπες μορφές έκφρασης. Στο «Τ.» μέχρι και για μόδα μας μίλησες! Πολλή μουσική και πολύς κινηματογράφος επίσης. Συνδέονται όλα τελικά;
Καθετί με απασχολεί για τον εαυτό του. Για παράδειγμα, τα ρούχα μάς γλιτώνουν χρόνο και κόπο: μπορούμε να «δείξουμε» ποιοι είμαστε ή μπορούμε να το κρύψουμε· επίσης, μπορούμε απλώς να τα φορέσουμε γιατί είναι όμορφα.
Ποια θα ήταν εκείνα τα, ας πούμε εφτά, τραγούδια που θα συνέθεταν το mixtape του «Τ.»;
Σίγουρα το «Cosmic Dancer» των T-Rex
και Florence + The Machine: το «Swimming»
The Decemberists: «Los Angeles, I’m Yours»
Fleet Foxes: «Helplessness Blues»
Peggy Lee: «New York City Blues»
Van Morrison: «Youth of a 1000 Summers»
The Ting-Tings: «Great DJ»
Δουλεύεις ήδη κάτι καινούριο;
Σχεδίασα και ανέβαλα δύο μυθιστορήματα. Τώρα, σκέφτομαι ένα με δύο ανήλικα αγόρια και πολλούς, εξωφρενικούς χαρακτήρες στη Νέα Υόρκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου