Διαβάτες στην πόλη

από το blog Του Mahler το κάγκελο |
Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011 »»

Αναπολώ την εποχή που μπορούσα να ξεχαστώ χωρίς ενοχές στο σύμπαν ενός βιβλίου. Να αφεθώ στις λέξεις και τις φράσεις που κεντούν τον κόσμο του, των λίγων ή πολλών σελίδων του χωρίς να χρειάζεται να «κλέψω» χρόνο για αυτό.

Για κάποιον ακαθόριστο λόγο αυτή την αίσθηση είχα από την στιγμή που έπιασα στα χέρια μου το πρώτο μυθιστόρημα του Ρωμανού Σκλαβενίτη-Πιστοφίδη Διαβάτες στην πόλη από τις εκδόσεις Απόπειρα.

Και το διάβασα σχεδόν μονοκόμματα, με μια παιδική ανυπομονησία ως αν να υπήρχε περίπτωση κάποιος να μου το πάρει από τα χέρια αν αργούσα να το τελειώσω. Ένα «αστικό» μυθιστόρημα, αστικό με την έννοια πως οι ήρωες του είναι «γεννήματα» της πόλης και μάλιστα του κέντρου της, προορισμένοι/περιορισμένοι να επιβιώσουν μόνο εκεί (κάπως διαφορετικά ήθελα να το γράψω αυτό αλλά θα γινόμουν spoiler χαχαχα). Το ποιας πόλης δεν έχει σημασία, άλλωστε δεν κατονομάζεται πουθενά, σίγουρα όμως μιας πόλης όπως την φαντάζονται μεγάλοι αρχιτέκτονες, κοινωνιολόγοι, ή όπως ξέρουν ότι κάποιες όντως είναι, διάφοροι ταξιδευτές του κόσμου. 

Το βιβλίο μπορεί να ξεκινάει με την δολοφονία μιας διεφθαρμένης πρώην υπουργού με τσεκουριά στο κεφάλι (σας βλέπω που χαμογελάτε αλλά μην σας μπαίνουν ιδέες), όμως δεν είναι αστυνομικό μυθιστόρημα. Θα σας βάλει σίγουρα στο «τριπάκι» να διαβάσετε μερικά από τα βιβλία που αναφέρονται, (ως γνήσια drama queen έβαλα πάνω πάνω στη λίστα την Άννα Καρένινα μουχαχα) ή να εξερευνήσετε κάποιες από τις μουσικές του.

Το σίγουρο είναι πως εγώ τουλάχιστον αναμένω ήδη την επόμενη συγγραφική προσπάθεια του μικρού γιατρού, ναι ο συγγραφέας είναι και γιατρός. Καλοτάξιδο λοιπόν το βιβλίο σου Ρωμανέ (καλοδιάβαστο σε όσους από εσάς πέσει στα χέρια σας) και εύχομαι και σε ανάλογα δημιουργήματα στο μέλλον.