Δημήτρης Παπαχρήστος • Η ποίηση είναι μια ανατρεπτική πράξη

Από την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής Κρεολή Σελήνη του Βασίλη Πολύζου στη Στοά του Βιβλίου (28 Απριλίου 2011)

Η ποίηση δεν είναι έξω από μας, δεν είναι έξω απ’ τη ζωή, δεν είναι κάτι όμορφο για να περνάμε καλά, είναι η ίδια μας η ύπαρξη. Είναι βίωμα, είναι ανάγκη, είναι η ίδια η ζωή, είναι έρωτας. Άρα από τη φύση της είναι μια ανατρεπτική πράξη που την κάνει μεν μόνος του κάποιος, αλλά ψάχνει να βρει τους ομοίους του. Όχι για να γίνουν όμοιοι, αλλά για να κάνουν πράγματα μαζί. Το είπε ο μικρός Λωτρεαμόν κάποτε.

Θα ήθελα, Βασίλη, να σε ευχαριστήσω που με φώναξες. Δεν είμαι εκφωνητής του Πολυτεχνείου, είμαι ξεφωνητής πλέον. Θα μπορούσαμε να πούμε και για τα δικά μου έργα και για τη δική μου ποίηση και διάφορα άλλα πράγματα που κανείς εδώ μέσα δεν τα έχει διαβάσει, αλλά που τα διαβάζουν χιλιάδες άλλοι άνθρωποι. Δε με νοιάζει γι αυτό. Εκφωνητής του Πολυτεχνείου, γαμώ το μου! Καπέλο χοντρό στον ίδιο μου τον εαυτό.

Στη φωτογραφία (από αριστερά): Δημήτρης Παπαχρήστος, Μαρία Ροδοπούλου, Κώστας Κρεμμύδας, Μηνάς Ταταλίδης, στο βήμα ο Βασίλης Πολύζος (από την παρουσίαση της Κρεολής Σελήνης στη Στοά του Βιβλίου).

Θα ήθελα να ταξιδέψουμε όμως με τις λέξεις σου και να υποφέρουμε και να χαρούμε μ’ αυτές , ως να ήταν κύματα γλυκά, τρυφερά και αφρίζοντα που κολυμπάμε μέσα τους. Γιατί έτσι ένιωσα, όταν διάβαζα όλες τις ποιητικές σου συλλογές αλλά και αυτή την Κρεολή Σελήνη, που θα μιλήσω λίγο παρακάτω. Ως να ήταν η αθωότητά μας η αθωότητα των προβάτων και όχι ο λυγμός της σφαγής. Έτσι αισθάνθηκα.

Ο Βασίλης Πολύζος, φίλοι μου, είναι το γκεσέμι που οδηγεί με το λόγο του στην ελευθερία που σημαίνει ομορφιά και έρωτα. Τα υπόλοιπα τα αφήνουμε για την πολιτική και την αποξεραμένη Κωπαΐδα. Ας παν να κολυμπήσουν εκεί.

Ο ποιητικός λόγος του Βασίλη Πολύζου πασχίζει και πάσχει από τον αγώνα και την αγωνία να εκφράσει και να εκφραστεί για να συναντήσει και να συναντηθεί με συνυπάρχοντες τους ομοιοπαθούντες που έχουν στο κατάρτι τους την ηδονή. Της κάθε στιγμής όμως. Γι αυτό και ταλαιπωρούνται. Πλουτίζουν τη ζωή με όλα τα μικρά και τα μεγάλα. Κι αν δεν μπορείς να τα διηγηθείς, είναι σα να μην την έζησες.

Κι αυτό βγαίνει μέσα από την ποίηση του Βασίλη Πολύζου. Οι σκέψεις είναι κρυφές φωνές που εκφράζονται με έξοχο ποιητικό λόγο. Ο Βασίλης Πολύζος είναι ποιητής. Ποιεί το ήθος, εκφράζει την αιμάτινη ελευθερία, συνθέτει ποιητικά την κάθε μέρα.

Και η Κρεολή Σελήνη, χαμηλόφωνη, παίζει με τα σύννεφα, φανερώνεται και κρύβεται, εικονογραφεί τα τοπία της ψυχής, όπως εύστοχα επισημαίνεται από όλους εκείνους που πάσχουν από ύπαρξη. Ο Βασίλης Πολύζος ταξιδεύει και μας ταξιδεύει, είναι ακταιωρός, είναι ακραιωρός στο καράβι που δεν είναι κανενός. Δεν έχει σύνορα ο λόγος του. Με αριστοτεχνικούς ελιγμούς και καταλυτικούς υπαινιγμούς των λέξεων ανοίγει πόρτες και παράθυρα σπάζοντας όλες τις κλειδαριές που κρύβουν και σημαίνουν, με όλα τα χρώματα και όλους τους κυματισμούς και όλους τους συνδυασμούς, τοα ανείπωτο.

με τόσο απαλό
νανούρισμα χιονιού
αποκοιμήθηκαν
οι κύκνοι στη λίμνη

Σ’ ευχαριστώ τόσο πολύ γι αυτό που είπες.

Έτσι φανερώνεται το ΛΕΥΚΟ μέσα στην απαλότητα των σύννεφων που γίνονται βαμβάκια και το απορροφούν. Στην υπέρτατη πτήση όμως.

Για να συνεχίσει με το ΠΡΑΣΙΝΟ ριζωμένο, κυματιστό πάνω στη γη.

κράτησα την ανάσα μου
όση ώρα στο φως
ο πευκώνας
έβλεπε όνειρα

Καθαρό οξυγόνο, ανάσες βαθιές, ζωής και θανάτου, μας δίνει ο Βασίλης Πολύζος.

Τα ηλεκτρικά του ποιήματα γίνονται ψηφιακές αγωνίες. Αφήνονται απαλά να μας συντροφεύουν και να μας κάνουν να υποκλιθούμε στο θαύμα της ζωής

με το σουρούπωμα
βαραίνουν τα φτερά των γλάρων
βουτηγμένα
στο αίμα
του θνήσκοντος ηλίου

Το ΚΟΚΚΙΝΟ; Θεία κατάνυξη, Όνειρο και ανάσταση. Ουτοπία και επανάσταση.

Το ταξίδι και ο αγώνας έχουν την ίδια πηγή της χαράς και της ευτυχίας, του φόβου και της αγωνίας, της δροσιάς που γίνεται ιδρώτας. Ο αγώνας είναι από μόνος του πηγή ευτυχίας είτε κερδίσουμε είτε χάσουμε. Ο Βασίλης Πολύζος, πριν φτάσει το τρένο στο σταθμό, έχει στα χείλη του ένα ποίημα espresso στο φλιτζάνι του και το άρωμα της μικρής σερβιτόρας απ’ το Αζερμπαϊτζάν, που μας μεθάει.

αυτά θα κρατήσω στο τέλος
τ’ απαραίτητα

αυτά τα πουλιά
δεν ταιριάζουν
στον τοίχο του σαλονιού
ώρα πρωινή
το φως αυτοκτονεί

Θα σε ψάξουν να σε βρούνε μεγάλοι ποιητές.

Δεν κρατάει τίποτε δικό του, το μοιράζεται μαζί μας, χαμογελάει, έτοιμος να κάνει σκανταλιά με λέξεις που γαργαλάνε πριν γίνουν μαχαιριές που χαράζουν το μάρμαρο, όντας τρυφερές για να εκφράσουν το όνειρο,

μια Κρεολή Σελήνη
κι ένα μπαλκόνι με τορνευτά κάγκελα
πάνω απ’ τη θάλασσα
όπου ρεμβάζει (ο Βασίλης Πολύζος)
την ανεκλάλητη ευτυχία των ψαριών

αναφωνώντας μέσα του, σιγανά και ταπεινά

διεμερίσαντο
το σώμα μου
ασελγείς πασχαλιές
παραδομένες
στις ιερουργίες
της άνοιξης

Αυτή που περιμένουμε.

Μια φωτεινή λιακάδα η ποίηση του Βασίλη Πολύζου. Οι λέξεις του και τα παιχνιδίσματά τους σαν ηλιαχτίδες εισχωρούν στις σκιές των δέντρων και ως

γνήσιος καλλιτέχνης δημιουργεί το κίνημα του δάσους, δίνοντας ονόματα σε ό,τι κρύβει μέσα του και φιλιά κι αγάπη που γίνεται φως.

στον κήπο
ένα μωρό στην κούνια
σκεπασμένο με φύλλα
το πήρε η άνοιξη

θυμόμαστε μόνο
τα ζουζούνια
την άσπρη σκύλα
το αεράκι στα μαλλιά

ίσως ακόμη το δάσος
φωτεινό το Μάη
γεμάτο μικρές λέξεις
φιλιά

Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ που με φώναξες.

Δημήτρης Παπαχρήστος,
Στοά του Βιβλίου, 28 Απριλίου 2011