Δημήτρης Πέτσας,
32 μέρες την ίδια νύχτα Λαλίστατες οι αντωνυμίες: εγώ, εσύ.
Δίχως σύνδεση γραμματική· η σύνδεση ανήκει στα κόκκαλα. Ο χρόνος μιας σαρκοφάγου από την ώρα που έγινε, από εκείνη τη στιγμή που θα δεχόταν το σώμα. Ζωντανό αιώνια, γιατί τα ενδότερα είχαν φροντιστεί από τους συνανθρώπους και αφιερωθεί στους θεούς. Το σώμα χρόνος εκτός ωρολογίου. Δεν αλλάζει· ελάχιστος ή μέγιστος.
Το εγώ του σώματος μοιράζεται· το εγώ του εγώ, το εσύ του εγώ. Είσαι και εγώ και εσύ. Είμαι και εσύ και εγώ. Και το κρατάω: ανελέητα, τρυφερά σαν αμνιακό σάκο, αφοσιωμένα, απερίφραστα. Γράφω για εσένα και το εμένα γίνεται εσύ. Γράφω για εσένα και το εσένα γίνεται σφηνοειδής γραφή και απλώνεται σε πλάκες από πηλό πολιτισμών ολόκληρων που εξαφανίστηκαν γιατί υπάρχουν.
Άσπιλες στιγμές δημιουργούν μια προστασία δημόσια γιατί είναι καμωμένη από ένα τόπο που ποτέ δεν θα γίνει των άλλων. Ό,τι και αν έγραψα, ό,τι και αν είπα. Είναι τέτοια η τόλμη του ποιήματος που αφηγείται τον έρωτα, την αγάπη, την επιθυμία, το σεξ. Μιλάω από τα κόκκαλα στο δέρμα. Ουρλιάζω, σφυρίζω, αγγίζω με το στόμα, μιλώ άηχα. Ο ήχος υπάρχει στη συμφωνία των γραμμάτων. Το δέρμα αποκτά τη ποιότητα της υπεροχής και εμφανίζεται ξαφνικά στα μεγάλα μουσεία της γης· διεκδικεί την ωραιότητα του χεριού που δημιούργησε. Έχει τέτοια τόλμη που περπατάει τα κοιμητήρια και ξεσηκώνει τους νεκρούς σε πράξεις επιθυμίας.
Τα γράμματα απέκτησαν εμπιστοσύνη στον ποιητή. Ο ποιητής, άρχοντας των συμβόλων, εξαπέλυσε τους κώδικες αφού αποφάσισε μαζί τους να υπάρξουν με διαύγεια. Οι κώδικες ανέλαβαν τα σύμβολα και μέσα στον έρωτα εξηγούν. Τέτοια είναι η δύναμη αυτής της συλλογής. Συγκεντρώνω τις ά/λεκτες λέξεις και τις δίνω «σε αυτόν» πριν αποκτήσουν σημασία. Τον βάζω πριν το νόημα επειδή είναι το νόημα. Δίχως αυτόν τα γράμματα σκορπούν, δίχως αυτόν τα σταυροδρόμια χάνουν και τη δύναμή τους και τη σημασία τους.
Κάθε φορά που ένας άνθρωπος αγαπάει έναν άλλον δεν εμφανίζεται η θρησκεία. Ίσως ο Θεός δίχως τη διαμεσολάβηση του Προμηθέα, του Μωυσή ή της Αποκάλυψης. Αυτή η εμφάνιση μετατρέπει την επιστήμη σε οραματική αντίληψη· δημιουργεί συνθήκες τελετής ανάμεσα στις φυλές και τα έθνη.
Άνδρας σε άνδρα. Με τη λέξη παραστάτη. Άνδρας σε άνδρα. Με όλη την αλφάβητο, με ολόκληρη τη γλώσσα. Όλα τα ελληνικά· από τότε. Ολόκληρο τον τόπο. Ένα έθνος έρωτα που φιλοξενεί το ξένο και δεν το χωράει, διευρύνεται το οικείο. Ενώ η οδύνη σέβεται και δεν τραυματίζει. Είναι διαυγής και αποκτά τόλμη. Έτσι ούτε εγώ ούτε εσύ δεν μεταφερόμαστε στην ορατή λύση της απελπισίας. Έτσι ούτε εγώ ούτε εσύ χανόμαστε. Η οδύνη γίνεται άλγος και ο έρωτας ένα δικό του Συμπόσιο. Καθώς η ποίηση εν/γράφεται σε αποφασιστική στιγμή της Ιστορίας. Οι βιβλιοθήκες έχουν ενημερωθεί· και στη δική τους διάλεκτο ενημερώνουν τους ποιητές.
Αυτή η ποίηση αντηχεί εκεί που υπήρχε σιωπή. Η αντήχηση είναι δυνατή και θα είναι ορθό μέλλον να επιβραβευθεί όπως της αξίζει. Επειδή η αθανασία των λέξεων ενημερώνει τα μυστήρια ενώ το θρόισμα των φύλλων χαρίζει τον έρωτα στους αιώνες των δένδρων. Το αιωνόβιο προσφέρεται στο ανδρικό ως πολύφυλλο χάδι.
Χριστιάνα Λαμπρινίδη,
Θεατρική Συγγραφέας, Σκηνοθέτης, Μέντορας
