Γραφείο Ποίησης »»
Ο τόπος των ποιητών είναι πατρίδα της γραφής τους. Εσάς πώς επηρέασε τη γραφή σας ο τόπος σας;
Υπάρχει μια σκηνή σε παλιά ελληνική ταινία, δεν θυμάμαι ποια, όπου ο Θανάσης Βέγγος σταματάει το ΚΤΕΛ, ξαπλώνει στο οδόστρωμα, πλησιάζει το στόμα του στην εξάτμιση και ζητάει από τον οδηγό να μαρσάρει ώστε να αναπνεύσει μια ισχυρή δόση από καυσαέριο. Ο τόπος μου λοιπόν είναι το αστικό τοπίο. Από το 1970 που ο πατέρας μου αγόρασε το πρώτο μας διαμέρισμα στη Λάρισα, ζω σε πολυκατοικία. Ποιητής του αστικού τοπίου, η καθημερινή μου έμπνευση είναι οι σκηνές που διαδραματίζονται στους δρόμους, στις πλατείες και τους καφενέδες. Να σημειώσω πως είμαι λάτρης των μέσων μαζικής μεταφοράς, μιας και αρνήθηκα να οδηγήσω μηχανάκια και ΙΧ. Ξέρετε, εμείς που δεν οδηγούμε σκεφτόμαστε περισσότερο, αφαιρούμαστε εύκολα. Διασχίζουμε τις πόλεις με τα μάτια κλειστά, και φαντασιωνόμαστε πως ζούμε π.χ. στη Ραψάνη ή στο Μπουένος Άιρες. Τη μόνη πατρίδα που αναγνωρίζω, είναι αυτή της παιδικής μου ηλικίας. Από τη στιγμή που αναγκαζόμαστε με την ενηλικίωσή μας να είμαστε όλοι εξόριστοι, ζούμε σαν μετανάστες στο χωρο-χρόνο που επιλέγει ο καθένας μας.
Σκέψεις και στίχοι σας για την Ελλάδα μέσα στον κόσμο σήμερα.
ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΠΑΚΙ (από τη συλλογή «Ο κοινωνός των αποστάσεων», Νεφέλη, 1997)
Η Ελλάδα ταξιδεύει με σαράντα
Σαν το παπάκι στην παραλιακή.
Η μεγίστη δυνατή ταχύτητα
Συμπίπτει με τη δυνατότητα
Του ερωτευμένου βλέμματος:
Να καταγράφει, να χορταίνει,
Να θυμάται. Το φως στις ελάχιστες
Αποκλίσεις του, τον κυματισμό
Της θάλασσας και τη φορά του ανέμου.
Η Ελλάδα κι ο συνεπιβάτης της
Που την αγκαλιάζει, κλείνουν
Τα μάτια τους ταυτοχρόνως:
Δεν θα μάθει ποτέ τι ήταν
Αυτός για κείνη, ούτε κείνη
Πόσα πολλά της χρωστάει.
Χάρη στις χαμηλές ταχύτητες
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα
Όπου το σούρουπο
Προς το Σούνιο, ή στην επιστροφή,
Μπορεί να διαρκέσει ολόκληρη ζωή.
Υπάρχει μια σκηνή σε παλιά ελληνική ταινία, δεν θυμάμαι ποια, όπου ο Θανάσης Βέγγος σταματάει το ΚΤΕΛ, ξαπλώνει στο οδόστρωμα, πλησιάζει το στόμα του στην εξάτμιση και ζητάει από τον οδηγό να μαρσάρει ώστε να αναπνεύσει μια ισχυρή δόση από καυσαέριο. Ο τόπος μου λοιπόν είναι το αστικό τοπίο. Από το 1970 που ο πατέρας μου αγόρασε το πρώτο μας διαμέρισμα στη Λάρισα, ζω σε πολυκατοικία. Ποιητής του αστικού τοπίου, η καθημερινή μου έμπνευση είναι οι σκηνές που διαδραματίζονται στους δρόμους, στις πλατείες και τους καφενέδες. Να σημειώσω πως είμαι λάτρης των μέσων μαζικής μεταφοράς, μιας και αρνήθηκα να οδηγήσω μηχανάκια και ΙΧ. Ξέρετε, εμείς που δεν οδηγούμε σκεφτόμαστε περισσότερο, αφαιρούμαστε εύκολα. Διασχίζουμε τις πόλεις με τα μάτια κλειστά, και φαντασιωνόμαστε πως ζούμε π.χ. στη Ραψάνη ή στο Μπουένος Άιρες. Τη μόνη πατρίδα που αναγνωρίζω, είναι αυτή της παιδικής μου ηλικίας. Από τη στιγμή που αναγκαζόμαστε με την ενηλικίωσή μας να είμαστε όλοι εξόριστοι, ζούμε σαν μετανάστες στο χωρο-χρόνο που επιλέγει ο καθένας μας.Σκέψεις και στίχοι σας για την Ελλάδα μέσα στον κόσμο σήμερα.
ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΠΑΚΙ (από τη συλλογή «Ο κοινωνός των αποστάσεων», Νεφέλη, 1997)
Η Ελλάδα ταξιδεύει με σαράντα
Σαν το παπάκι στην παραλιακή.
Η μεγίστη δυνατή ταχύτητα
Συμπίπτει με τη δυνατότητα
Του ερωτευμένου βλέμματος:
Να καταγράφει, να χορταίνει,
Να θυμάται. Το φως στις ελάχιστες
Αποκλίσεις του, τον κυματισμό
Της θάλασσας και τη φορά του ανέμου.
Η Ελλάδα κι ο συνεπιβάτης της
Που την αγκαλιάζει, κλείνουν
Τα μάτια τους ταυτοχρόνως:
Δεν θα μάθει ποτέ τι ήταν
Αυτός για κείνη, ούτε κείνη
Πόσα πολλά της χρωστάει.
Χάρη στις χαμηλές ταχύτητες
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα
Όπου το σούρουπο
Προς το Σούνιο, ή στην επιστροφή,
Μπορεί να διαρκέσει ολόκληρη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου