Το πώς είχε βρεθεί εκεί, ούτε ο ίδιος δεν είχε ακόμα συνειδητοποιήσει. Ήταν ακόμα στην κουζίνα του Πρέσβη του Βελγίου όταν τον πρόδωσε ο εγκέφαλος του. Τυχερός ήταν, είχαν πει οι γιατροί καθώς του έδιναν οδηγίες εξόδου. Η αριστερή ημιπληγία θα αντιμετωπιζόταν στο Κέντρο Αποκατάστασης που θα πήγαινε. Και όλα αυτά λίγες μέρες πριν το ταξίδι του την Ινδία. Εκεί που βρισκόταν η γυναίκα του και τα τρία παιδιά του.
Στο νοσοκομείο δεν μπορούσε να βρει τρόπο να τους ενημερώσει ότι δεν θα μπορούσε να πάει να τους δει. Μάταια προσπαθούσε να πείσει κάποιο νοσηλευτή να ανοίξει την γραμμή του τηλεφώνου για υπεραστικές κλήσεις. Τελικά, ο Πρέσβης έδειξε την απαιτούμενη ευαισθησία και επικοινώνησε μαζί τους.
Συνέχισε να ποδηλατεί. Είχε ακόμα πέντε λεπτά πριν η φυσιοθεραπεύτρια που τον είχε αναλάβει θα τον σήκωνε να περπατήσει. Δεν μιλούσε πολύ. Τι να πει. Ότι δεν έχει κανέναν στην Ελλάδα; Ότι όλη του τη ζωή έχει μάθει να είναι μόνος; Ίσως γι αυτό ήταν τόσο καλός σεφ. Επειδή ήξερε την γλώσσα των υλικών που μαγείρευε. Του βασιλικού, του άνηθου, της κανέλας, του σαφράν. Ήταν οι σύντροφοί του στην πορεία μιας ζωής με στροφές και απότομα φρεναρίσματα.
Η ζωή στην Ελλάδα δεν τον δυσαρεστούσε. Του εξασφάλιζε καλά χρήματα για να μπορεί να συντηρεί την οικογένεια του. Τον στενοχωρούσε όμως που δεν θέλησαν να έρθουν μαζί του όταν αποφάσισε να δεχτεί αυτή την θέση και ν αφήσει την πατρίδα του.
Το πρόγραμμα είχε τελειώσει. Η Ραχήλ του χαμογελούσε καθώς έβγαζε τα λουριά από τα πόδια του. Την κοίταξε με απορία. «Εγώ θα είμαι μαζί σου σήμερα» του είπε στ αγγλικά. Έσπρωξε το καρότσι στο διάδρομο και τον βοήθησε να σηκωθεί. Συνέχισε να την κοιτάζει. Εκείνη τον κρατούσε από το παντελόνι και τον έσπρωχνε απαλά να κάνει το πρώτο βήμα.
Ας είναι, σκέφτηκε, ακόμα κάτι νέο στην πορεία της ζωής μου. Καθώς βημάτιζαν στο διάδρομο, η Ραχήλ τον ρώτησε αν είναι δύσκολο να φτιάξει κανείς ινδικό φαγητό στο σπίτι του. Σταμάτησε απορημένος. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος ενδιαφερόταν να τον ρωτήσει για την μαγειρική. Δεν απάντησε. Δεν την πίστεψε. Αφού έκαναν κάποια βήματα ακόμα, εκείνη του ξαναείπε. «Θα ήθελα να φτιάξω ταντούρι.» Αυτή τη φορά, οι λέξεις καρφώθηκαν στα μάτια του Αλί. Αλλά και πάλι δεν απάντησε. Τελείωσαν τον περίπατο στον διάδρομο του γυμναστηρίου και ένας νεαρός τον οδήγησε στο δωμάτιο του.
Εκεί, ξαπλωμένος στο κρεβάτι, συνέχισε να έχει καρφωμένο το βλέμμα του στην πρόταση της Ραχήλ. Ήξερε το ταντούρι. Πώς μπορούσε να γίνεται αυτό; Δίπλα του ο κος Παναγιώτης επέστρεφε από την γυμναστική που είχε κάνει νωρίτερα. Κι εκείνος από εγκεφαλικό είχε βρεθεί εκεί. Ερχόταν η κόρη του και τον φρόντιζε. Για την ακρίβεια, ο Αλί πίστευε ότι η κόρη του έβρισκε νόημα στις πράξεις της δείχνοντας υπερβολικό ζήλο στην περιποίηση του πατέρα της. Η επικοινωνία μαζί τους ήταν σχεδόν μόνο η απολύτως απαραίτητη. Ο Αλί δεν μπορούσε να συγχρονιστεί με την πληθωρική κόρη του κυρίου Παναγιώτη. Και δεν ήθελε κιόλας. Παρατηρούσε γενικά τους Έλληνες συγγενείς που έρχονταν να δουν δικούς τους ανθρώπους. Και στην Ινδία οι οικογένειες είναι δεμένες. Εδώ όμως είναι διαφορετικά. Ένιωθε ότι πολλές φορές, οι συγγενείς δεν άφηναν τον αέρα να φτάσει στα πνευμόνια του ασθενή. Ένα περίεργο πράγμα. Δεν το είχαν στην πατρίδα του.
Την άλλη μέρα, ξύπνησε σχετικά κεφάτος. Μια κατάσταση που σπάνιζε όσο ήταν εκεί. Παραξενεύτηκε αλλά αποφάσισε να την αποδεχτεί. Ήρθε η νοσοκόμα να του φέρει το πρωινό και τα φάρμακα του. Έφαγε με όρεξη και άνοιξε λίγο την τηλεόραση για να περάσει η ώρα πριν έρθουν να τον πάρουν για το γυμναστήριο. Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η Ραχήλ. «Γεια σου Αλί, ακόμα περιμένω να μου πεις για το ταντούρι. Σε λίγο κατεβαίνεις για ποδήλατο και άσκηση. Θα τα πούμε εκεί.»
Ήταν σα να τον χτύπησε μια πέτρα στο κεφάλι. Σαν κάποιος να του είπε ξαφνικά «σ’ αγαπώ». Χωρίς να ανοίξει μύτη και να στάξει αίμα. Ποιά ήταν αυτή η γυναίκα; Ήταν παντρεμένη; Είχε παιδιά; Γιατί είναι σημαντικό να ξέρεις για ποιους μαγειρεύεις. Μόνο έτσι θα επιτύχεις ότι κι αν φτιάχνεις.
Ο νεαρός τον κατέβασε στο γυμναστήριο και τον έβαλε στο ποδήλατο, αφού ρύθμισε το πρόγραμμα. Τα πετάλια είχαν και δική τους κίνηση αλλά προσπαθούσε να μην τεμπελιάζει. Να βάζει κι αυτός δύναμη. Μετά είχαν σειρά τα ηλεκτροδυναμικά. Τι να γίνει; Χρειάζονταν κι αυτό. Για τα χέρια του. Η φυσιοθεραπεύτρια που τον είχε στην ευθύνη της ήρθε χαμογελαστή και του είπε ότι ήρθε η ώρα για το περπάτημα. Δεν άφησε να φανεί η απογοήτευση στα μάτια του. Χάρηκε όμως που η Κατερίνα του έδωσε συγχαρητήρια καθώς έκανε τις ασκήσεις της στο κρεβάτι. Αυτή η κοπέλα, σκέφτηκε, τι κάνει εδώ με τους γέρους; τι να της έτυχε άραγε; του είχε κάνει εντύπωση.
Ο νεαρός τον ανέβασε στο δωμάτιο για άλλη μια φορά. Εκείνη την στιγμή ερχόταν η κόρη του κυρίου Παναγιώτη. «Είμαι άτυχος», σκέφτηκε. Και γύρισε το πλευρό του για να δείξει ότι είναι κουρασμένος, μήπως κι έτσι τον αφήσει ήσυχο. Που τέτοια τύχη όμως. Έπρεπε να διηγηθεί όλη την ιστορία που έμεινε από λάστιχο στη Βάρης-Κορωπίου και γι αυτό καθυστέρησε.
Ο Αλί κοιτούσε έξω από την μπλακονόπορτα. Η άνοιξη είχε αρχίσει να κυριαρχεί στον κήπο του Κέντρου Αποκατάστασης. Κι έτσι παρατηρούσε τα νέα φύλλα που είχαν πεταχτεί στα δέντρα, και τα λουλούδια ανάμεσα στις πράσινες λωρίδες. Η φύση του ζητούσε να συνεχίσει να προσπαθεί. Για να ταξιδέψει στην οικογένεια του.
Δεν κατάλαβε αμέσως τι έγινε. Ένιωσε μόνο ένα απαλό άγγιγμα στην πλάτη και την κόρη του κυρίου Παναγιώτη να λέει: «Ραχήλ, μετά να μιλήσουμε.» Γύρισε το κεφάλι προς το μέρος της, και την είδε να κρατάει ένα σημειωματάριο στα χέρια της. Πάτησε το κουμπί της ανάκλησης του κρεβατιού για να καθίσει καλύτερα. Η συνταγή για το ταντούρι απαιτεί σωστή στάση του σώματος.
Η Αλίνα Τριανταφύλλου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Έχει τελειώσει τη Νομική Σχολή και εργάζεται στον Συνήγορο του Πολίτη. Έχει δημοσιεύσει τα διηγήματα «No man’s land» στην ηλεκτρονική έκδοση της Athens Voice (4η διάκριση στο Διαγωνισμό Διηγήματος στην 36η Γιορτή Βιβλίου) και «Το ταξίδι ενός τουρίστα» στην ιστοσελίδα bonsai stories. Επίσης, ένα ποίημά της έχει δημοσιευτεί στη συλλογική έκδοση «Με κομμένη την ανάσα» της ιστοσελίδας 120 λέξεις. Η «Ρωγμή στον καθρέφτη» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
Artwork: Pieter Claesz (1597-1660) | Still Life. Skull and Writing Quill (1628) @ Metropolitan Museum of Art (Met), New York City, NY, US
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου