Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2016 »»
Το άρωμα του δεύτερου βιβλίου…
Σύμφωνα με τον μύθο, η Αριάδνη αγάπησε τον Θησέα. Κατόπιν όμως θείας βούλησης, παντρεύτηκε τον Διόνυσο και έγινε αθάνατη σύζυγος θεού. Στους Διθύραμβους του Διονύσου, ο Νίτσε αναπαράγει την ιστορία ως εξής: Ο Διόνυσος, μας λέει, εκμυστηρεύεται το μυστικό του στην Αριάδνη και δεν της ζητά μόνο να ακούσει, αλλά και να επιβεβαιώσει την κατάφαση. «Έχεις μικρά αυτιά», της λέει. «Έχεις τα δικά μου αυτιά. Βάλε μέσα τους μια στοχαστική λέξη. Αν είναι ν’ αγαπήσει κανείς τον εαυτό του, δεν πρέπει να τον μισήσει πρώτα; Είμαι ο λαβύρινθός σου». Το εν λόγω μυθιστόρημα δεν αποτελεί ασφαλώς μια μυθοπλαστική πραγμάτευση του μύθου, το συγγραφικό ερέθισμα όμως προήλθε αόριστα από το εσωτερικό ίχνος της αλληλεπίδρασης αυτών των τριών προσώπων και όσων συμβολίζουν. Η βασική ιδέα προϋπήρχε αρκετά χρόνια της σύλληψης τού προηγούμενου (Ο κανόνας του παιχνιδιού), δουλεύοντας μυστικά και αθόρυβα, και από τη στιγμή που άρχισε αίφνης και με γεωμετρική πρόοδο να παίρνει συγκεκριμένη μορφή η πλοκή, γράφτηκε μέσα σε εννέα μήνες, σε ρυθμούς εξοντωτικούς, ίσως απάνθρωπους, όπως είναι πάντα η γραφή, σε μια συνομιλία της συγγραφέως με όλους εκείνους που την ίδια ώρα κάθονταν μπροστά σε έναν υπολογιστή και χωρίς βεβαιότητες, με πολύ φόβο και πάθος μοιράζονταν την αγωνία της λευκής σελίδας.
Τρεις άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι ξεκινούν ένα αποκαλυπτικό ταξίδι από κοινού, που τους φέρνει αντιμέτωπους με τον εαυτό τους, τους δαίμονες και τα φαντάσματά τους, σε μια περιπλάνηση στον απόηχο επιρροών τόσο ετερόκλητων φαινομενικά μεταξύ τους όσο το σύγχρονο αμερικανικό μυθιστόρημα, η ρομαντική φιλοσοφία, οι υπαρξιστές και ο ευρωπαϊκός μεταπολεμικός κινηματογράφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου