Από την εκπομπή τού Αντώνη Σκορδίλη | ΡΙΚ
Πέμπτη 23 Μαΐου 2013 »»
Στο μεταίχμιο δυό εποχών. Ελλάδα 2009, το βίαιο τέλος (της εποχής) των εύκολων προσδοκιών, η άξαφνη, απροειδοποίητη είσοδος στην περίοδο (τούνελ;) της κρίσης. Μιά νεαρή που φοιτεί το «τέλος της ευδαιμονίας» στην φιλοσοφική σχολή του Ρεθύμνου η πρωταγωνίστρια, καταναλώνει απεγνωσμένα τις τελευταίες εύκολες προσδοκίες συναισθανόμενη (;) το τέλος τους. Το Εαρινό Εξάμηνο του Γιώργου Στόγια (Απόπειρα) ακτινογραφεί την ελληνική νέα γενιά της μετάβασης – από τα «εύκολα» στα «δύσκολα» – με ενήλικα ρεαλισμό, μη αποφεύγοντας να αποκαλύψει ένα προς ένα τα «τυφλά» τραύματά της.
Το μυθιστόρημα του Γ. Στόγια διατρέχει το μεταίχμιο των εποχών μέσα σε 439 σελίδες που αφηγούνται με νεύρο και λεπτομέρεια την φοίτηση του τέλους της ευδαιμονίας στο εαρινό φοιτητικό εξάμηνο από 13 Φεβρουαρίου ως 11 Ιουνίου 2009. Ενα «κρίσιμο» άλμα τρισήμισι χρόνων – στις παραμονές Χριστουγέννων 2012 – δημιουργεί την πρέπουσα αποστασιοποίηση για την τελική ρεαλιστική γνωμοδότηση. Οπως κάθε έντιμη γνωμοδότηση που σέβεται την μοναδικότητά της (και το δικαίωμα πολλαπλών αναγνώσεων στους αποδέκτες της), έτσι και η τελική του Στόγια είναι περιεκτική, συμφραζόμενη, απόλυτα νοηματοδοτημένη από τα δεδομένα (γεγονότα και χαρακτήρες) που διηγηματικά την νομοτελούν. Έμμεση αλλά σαφής, υποδηλώνοντας μιά συγγραφική συνείδηση που αναγνωρίζει την (όποια) αλήθεια της γνώμης ως ζωτικό δικαίωμα του αναγνώστη, μετά το τέλος της ανάγνωσης, στα νοητά του κάθε μυθστορήματος καταληκτικά αποσιωπητικά. Τρεις και μοναδικές «γεμάτες» σελίδες (439 – 440 – 441) η τελική γνωμοδότηση, μοιάζει να θέλει να γυρίσει την αναγνωστική μνήμη πίσω στις 438 σελίδες διήγησης δεδομένων, να λειτουργήσει ως έναυσμα για δεύτερη (και τρίτη;) ανάγνωση ώστε να διεκδικήσει και η ίδια σε δεύτερο (και τρίτο;) επίπεδο να εκτιμηθεί. Η πιεστική ανάγκη εσώτερης σχέσης με τη νομοτέλεια του συγγραφέα; Πιθανώς. Το βέβαιον είναι ότι ο Γ. Στόγιας δεν «θέλει» να υποβάλλει αλλά να ενεργοποιήσει την γνώμη του αναγνώστη του, δεν του ζητά εντέλει τίποτε άλλο από το να αρνηθεί τις εύκολες βεβαιότητες…
Η άρνηση των εύκολων βεβαιοτήτων – με το μικροσκόπιο επιμελημένα εστιασμένο στην ελληνική νέα γενιά που φοιτεί το «τέλος της ευδαιμονίας» – είναι ο πλέον κρίσιμος λόγος που ορίζει ως επιβεβλημένη την ανάγνωση του διηγήματος του Στόγια (και) στην Κύπρο. Υπό την ζωτική προϋπόθεση (σύσταση παράλληλα προς υποψηφίους αναγνώστες), η διάχυτη κυπριακή παθογένεια που «θέλει» τους νέους ανθρώπους μεταλυκειακής ηλικίας κοινωνικά και υπαρξιακά αντληπτούς ως «μωρά», τουλάχιστον διαρκούσης της πρώτης ανάγνωσης να παραμεριστεί. Ικανή και αναγκαία συνθήκη η τελευταία ώστε να υπάρξει και δεύτερη (ουσιωδέστερη) ίσως και τρίτη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου