Χουάν Ραμόν Χιμένεθ

Επέτειος γεννήσεως σήμερα.

«Αν σου δώσουν ένα χαρτί με γραμμές, γράψε από την άλλη μεριά.»

Καίτη Βασιλάκου: Αγαπημένε μου ψυχίατρε

Γράφει ο Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης | Bibliotheque,
Σάββατο 22 Δελεμβρίου 2012 »»

Μία νουβέλα και πέντε διηγήματα είναι ο επεξηγηματικός υπότιτλος του νέου βιβλίου της Καίτης Βασιλάκου.  Μια νουβέλα λοιπόν  με τον ομώνυμο τίτλο και πέντε διηγήματα με τίτλους «Ο θεός που αμάρτησε», «Ο κήπος με τα αγάλματα». «Οι εκατόν ογδόντα χτύποι», «Με τα μάτια κλειστά» και «Ο δαίμονας».
Η Καίτη Βασιλάκου γράφει απλά και όμορφα. Δεν καταφεύγει σε εύκολους εντυπωσιασμούς για να αποδείξει την ευρυμάθεια, αλλά και τη βαθιά ενσυναίσθηση που διαθέτει ως συγγραφέας. Αναζητάει την ομορφιά, δίχως να παραμελεί την ηθική διάσταση. Επιζητά την αλήθεια, γοητεύεται όμως και από την ψευδαίσθηση. Με λίγα λόγια η Καίτη Βασιλάκου γράφει ωθούμενη από μια βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο.

Η Βιβλιονησίδα φιλοξενεί τη Μάγδα Νικολαΐδου

Ο ανοιχτός χώρος βιβλίου και πολιτισμού Βιβλιονησίδα φιλοξενεί την ποιήτρια Μάγδα Νικολαΐδου στις 19 Δεκεμβρίου 2012, στις 8 το βράδυ.
Την ποιήτρια παρουσιάζουν η συγγραφέας Μαρία Παπαδημητρίου, ο σκηνοθέτης-παραγωγός Μιχάλης Παναγιωτόπουλος και ο συγγραφέας Δημήτρης Τσιμιτάκης.
Ποιήματά της θα διαβάσει η ηθοποιός Κάτια Γέρου.
__________________
Βιβλιονησίδα, Φωκίωνος Νέγρη 62, Κυψέλη.

Γιώργος Ρουσόπουλος • Καιρός για µυθιστόρηµα

μυθιστόρημα
σσ. 217, σχήμα 13 × 20,5 εκ.,
έκδοση χαρτόδετη, I S B N 978-960-537-165-4,
έκδοση ηλεκτρονική, I S B N 978-960-537-166-1,
Απόπειρα, Δεκέμβριος 2012

Ένα πέπλο μυστηρίου κάλυπτε τη ζωή του παππού, και ειδικά τις συνθήκες θανά­του του. Πέθανε ή σκοτώθηκε; «Πέθανε» μας είπε κάποια στιγμή η μάνα μου. Πώς πέθανε; Επέμεινα. Θέλαμε να μάθουμε. Μετά από λίγο καιρό, άλλαξαν τροπάρι: «Σκοτώθηκε». Ναι, αλλά αν σκοτώθηκε, τι διάολο είχε συμβεί ; Γιατί δεν μας έλε­γαν; Με την πίεση των μεγαλύτερων εγγονών, η μάνα μου αναγκάστηκε μετά από καιρό να παραδεχτεί ότι δεν σκοτώθηκε αλλά τον σκότωσαν. Οπότε τα ερωτήμα­τα έγιναν ακόμη πιο βασανιστικά: Ποιοι, πώς, και γιατί τον σκότωσαν;

Αυτό πάντως δεν ήταν το μόνο ζήτημα για το οποίο είχαμε απορίες· είχαμε απο­ρίες και για τον θείο Μάνθο, τον άντρα τής θείας Φιλίτσας. Γιατί δεν είναι μαζί μας ο θείος Μάνθος; Ο πατέρας μου είναι εδώ, ο πατέρας του Κωστή επίσης, ο πατέρας του Γρηγόρη όμως πού είναι ; Εμείς οι νεότεροι δεν τον ξέραμε καν. Μήπως δεν ζει ; Πού είναι τώρα; Μας πήρε καιρό να μάθουμε.

Καίτη Βασιλάκου • Αγαπημένε μου ψυχίατρε

μυθιστόρημα
σσ. 302, σχήμα 13 × 20,5 εκ.,
έκδοση χαρτόδετη, I S B N 978-960-537-163-0,
έκδοση ηλεκτρονική, I S B N 978-960-537-164-7,
Απόπειρα, Δεκέμβριος 2012

Tο να ερωτευτεί μια ασθενής τον ψυχίατρό της δεν είναι πρωτότυπο. Πρωτότυπη είναι κά­θε φορά η διαδρομή που κάνει αυτός ο απατηλός έρωτας για να καταλήξει σε αποκαλύ­ψεις βαθιά θαμμένων μυστικών. Η διαδρομή δεν είναι εύκολη, έχει παράφορα οράμα­τα, πάθος δυνατό και ανεκπλήρωτο, παράξενες ηδονές και παραληρηματικούς μονολό­γους από τη μεριά της θεραπευόμενης, και από τη μεριά τού θεραπευτή έχει μια σταθερή, ακλόνητη στάση συμπαράστασης και αόρατης καθοδήγησης.

Επειδημετά: Ο βαθμός ερείπια — το τέλος — η διαδοχή του τέλους

γράφει ο Σταύρος Σταυρόπουλος (από το μπλογκ του),
Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012 »»

Η παράλληλη και ταυτόχρονη κυκλοφορία δυο βιβλίων από τον ίδιο, μάλιστα, εκδοτικό οίκο (Απόπειρα) – του δικού μου Μετά και του Επειδή μαζί της Μαρίας Χρονιάρη – σε σχετικά περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, προς ένα, ελπίζω, σχετικό αλλά όχι περιορισμένο αναγνωστικό κοινό, εκτός του συμβολισμού του, εμφιλοχωρεί μια ακόμα σημαντική θεματική παράμετρο στην ολοκλήρωση ενός κύκλου: Το Μετά και το Επειδή μαζί αποτελούν τους δυο μεσαίους – αλλά συνδετικούς – κρίκους μιας διακειμενικής αλυσίδας που ξεκίνησε με το βιβλίο Πιο νύχτα δεν γίνεται (εκδ. Οξύ, 2011) και θα ολοκληρωθεί με την έκδοση του βιβλίου Καπνισμένο κόκκινο, αργότερα. Η υπόγεια και υπέργεια επικοινωνία αυτών των τεσσάρων βιβλίων, η «ισοθερμική», θα έλεγα, αντίληψη που τα διαποτίζει, ενισχύει το πρόταγμα μιας συνεχούς διάδρασης, μιας αποκλειστικής ενδοσυνεννόησης που επιστρέφεται, λίγο πριν το τέλος, στο τέλος που την δημιούργησε. Στην ουσία, πρόκειται για το μαύρο κουτί ενός αεροπλάνου που πέφτει.

Ποιήματα που γράφονται τώρα

Από τον Σταύρο Σταυρόπουλο | Η Αυγή,
Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012 »»

Καιρικές συνθήκες

Φυσούσε ακόμα
Πολύς παράδεισος
Ανάμεσα στα μπαλωμένα σου πόδια
Η υγρασία
Ήταν κανονική για την εποχή
Στους 69 βαθμούς

Με ανακατεμένες ημερομηνίες

Όμως η θερμοκρασία
Πάντα άρρωστη από έρωτα
Έλιωνε το χρώμα στους τοίχους
Έλιωνε τα καλώδια του φωτιστικού
Έλιωνε το χρυσαφί της κορνίζας
Στο χωλ

Έλιωσε μέχρι και την κούνια του μωρού
Που τραγουδούσε Archive
Παράφωνα

Έλιωσε και τα μάτια μας
Που κολυμπούσαν ψάρια

Ώσπου ο καιρός άλλαξε
Φύσηξε ξανά
Ένα εμβαδόν γης

Και βγήκε
Απ’ το μπαλκόνι της πίσω βεράντας
Σαν πρωινή περίπολος
Η σημαία του σπέρματος

Έγραφε
Προσοχή μετονομασία
Αρχείο προς επαναδημιουργία

Σιωπής
Ηδύτατο

Σταύρος Σταυρόπουλος

Για τον Νίκο Καρούζο

 

Ο Νίκος Καρούζος και οι νεότεροι ποιητές Γράφει ο Θωμάς Τσαλαπάτης | Η Αυγή, Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012 »»

Με τον Νίκο Καρούζο. Για πού; Γράφει ο Κώστας Βούλγαρης | Η Αυγή, Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012 »»

Μη με διαβάζετε/ όταν/ έχετε/ δίκιο «Ρομαντικός επίλογος» Πέρυσι, από τις 30 Γενάρη έως τις 28 Μαΐου, το θέατρο Άττις φιλοξένησε δέκα νέους ποιητές, από 25 έως 35 ετών, σε μια σειρά εκδηλώσεων με τον τίτλο «Ιστορία ερχόμαστε. Κοίτα τον ουρανό!» (τίτλος δανεισμένος από το γνωστό σύνθημα του Δεκέμβρη του 2008). Όταν ο Θεόδωρος Τερζόπουλος μας πρότεινε ο κύκλος των αναγνώσεων να είναι αφιερωμένος στην μνήμη του Νίκου Καρούζου, αποδεχτήκαμε την πρόταση ως μια χειρονομία που συμπλήρωνε με φυσικότητα τις προθέσεις και το περιεχόμενο του εγχειρήματος. Ο κύκλος ξεκίνησε με την ανάγνωση ενός ποιήματος του Νίκου Καρούζου από τον Θεόδωρο Τερζόπουλο (το ποίημα «Ρομαντικός Επίλογος» από τη συλλογή Πενθήματα). Κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων, αρκετοί ποιητές διάβασαν ποιήματα του Καρούζου ανάμεσα στα δικά τους, στίχους εμπνευσμένος ή αφιερωμένους σε αυτόν. Λίγους μήνες μετά, και ενώ η ανάμνηση ταξινομεί στο παρελθόν τα γεγονότα, τίθεται το ερώτημα από πού προήλθε η φυσικότητα με την οποία το όνομα ενός ποιητή της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς συνοδεύει τις προσπάθειες ποιητών γεννημένων από το 1977 και μετά. Γιατί ο Νίκος Καρούζος;

Μια μικρή χορεία νέων ποιητών δείχνει να εισέρχεται στον ποιητικό στίβο με αξιώσεις, αρνούμενη, διακριτικά αλλά πάντως βίαια, τους συρμούς της εποχής, που εν συνόλω συνιστούν μια γενικευμένη «ποιητικίτιδα», η οποία αρμενίζει ανέμελα στη λιμνούλα της άγνοιας του κατορθωμένου σώματος της ίδιας της ποιητικής τέχνης, καθώς και των ποικίλων, αισθητικών, τεχνικών, θεωρητικών, πολιτισμικών προϋποθέσεών της. Σε πείσμα λοιπόν αυτής της γενικευμένης συνθήκης, κάποιοι προτάσσουν ως σημείο αναφοράς τους τον Νίκο Καρούζο, άλλος την Ελένη Βακαλό, άλλος τον Βύρωνα Λεοντάρη, που προκύπτουν ως σημεία αφετηρίας, σημεία οιονεί αναμέτρησης, που ξεχωρίζονται και αναδεικνύονται μέσα στο πλήθος των προηγηθέντων. Αυτή είναι η ζώσα ιστορία της ποίησης, το σημερινό ποιητικό γίγνεσθαι, και όχι εκείνο που υποδύονται τα βραβεία, οι ανθολογίες, οι αδράνειες, οι δημόσιες σχέσεις, η ανακύκλωση της μιζέριας.