NO14ME: διαβάτες στην πόλη – Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης

NO14ME: διαβάτες στην πόλη – Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης | Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012 »»

Ελπιδοφόρα τα όσα ακούγονταν σχετικά με το πρωτόλειο συγγραφικό εγχείρημα του νεαρού Ρωμανού Σκλαβενίτη-Πιστοφίδη, διαβάτες στην πόλη, που κυκλοφόρησε πριν ένα χρόνο από τις Εκδόσεις Απόπειρα και η ανάγνωση ήρθε να τα επιβεβαιώσει. Το έχω επαναλάβει αρκετές φορές, μέσα από αυτό εδώ το ιστολόγιο, πως υπάρχει αξιόλογη ελληνική λογοτεχνία αρκεί κανείς να έχει τα μάτια ανοιχτά και τις προκαταλήψεις καταχωνιασμένες. Μπορεί να αρνούμαι πεισματικά να συντάξω λίστες με προτάσεις ποιότητας αλλά αρκεί μια βόλτα ανάμεσα στις αναρτήσεις για να αντιληφθεί κάποιος τον ισχυρισμό μου.

Μυθιστόρημα σπονδυλωτό. Τα μονά κεφάλαια είναι αφιερωμένα στον Γουίλ και τα ζυγά στον Αριχτέκτονα, το Νίλι και τη Μέυ.Ο Γουίλ είναι μέλος μια τρομοκρατικής ομάδας. Θα φέρει εις πέρας την αποστολή να σκοτώσει μία υπουργό της κυβέρνησης. "Τη σκότωσε όπως στο Έγκλημα και Τιμωρία", πισώπλατα, με τσεκούρι ενώ εκείνη διάβαζε το Τενεκεδένιο ταμπούρλο του Γκρας. Ύστερα, θα πάρει το μετρό για να επιστρέψει στον απρόσωπο ουρανοξύστη όπου, στον εικοστό δεύτερο όροφο, βρίσκεται το καταφύγιό του. Η αδρεναλίνη υποχωρεί και το κενό της ματαιότητας απλώνεται εμπρός του. Ο Αρχιτέκτονας δουλεύει πάνω σε ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο πρότζεκτ, ικανό να του χαρίσει την επαγγελματική καταξίωση. Μία μεγάλη τεχνική εταιρεία θα αποφασίσει να επενδύσει στην ιδέα του και παρότι από πρωταγωνιστής μετατρέπεται σε κομπάρσος, θα πιστέψει πως η τύχη του χαμογέλασε. Θα βγει με τον κολλητό του το Νίλι να το γιορτάσουν. Λίγες μέρες μετά, θα γνωρίσει τη Μέυ. Πληρότητα που όμως διαρκεί ελάχιστα.
Τέσσερις νεαροί που ζουν στη μητρόπολη, δύο ιστορίες παράλληλες. Η αστική τρομοκρατία, τα ναρκωτικά και η μοναξιά υπό τους ήχους της ροκ και της μέταλ μουσικής αλλά και της λογοτεχνίας των σπουδαίων συγγραφέων. Ο Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης, για τα δεδομένα της θεματικής της ιστορίας του, λειτουργεί ευστόχως αφαιρετικά και καταφέρνει να αποδώσει μία ατμόσφαιρα νουάρ, χαρακτηριστική των μεγάλων πόλεων. Ειδικά η ιστορία του νεαρού τρομοκράτη αποτελεί δείγμα υψηλής λογοτεχνίας και θα μπορούσε να σταθεί άνετα και ως ανεξάρτητη νουβέλα. Η απόφασή του να τοποθετήσει στον αντίποδα  την ιστορία του Αρχιτέκτονα λειτουργεί επίσης θαυμάσια ως αντίστιξη σε διάφορα επίπεδα αν και μοιάζει να υπηρετεί περισσότερο την ιστορία του Γουίλ. Η ιστορία των τριών νεαρών παρουσιάζει κάποιες αδυναμίες που πηγάζουν μάλλον από την κοινοτυπία του θέματος. Το σύνολο όμως λειτουργεί θαυμάσια αναγκάζοντας τον αναγνώστη όχι να συγχωρήσει αλλά να κατανοήσει διάφορες επιλογές του συγγραφέα που έκρινε, αρχικώς, αυστηρά.
Η παράθεση των λογοτεχνικών έργων δεν είναι στείρα επίδειξη φιλαναγνωσίας από μεριάς του δημιουργού αλλά καίριο στοιχείο της πλοκής, κάτι το οποίο πρέπει να διευκρινιστεί γιατί είναι πολλά εκείνα τα παραδείγματα συγγραφέων που πιστεύουν (ή ελπίζουν) πως η αναφορά σε σπουδαίους συγγραφείς είναι ικανή να προσδώσει από μόνη της αξία στο κείμενο.
Πριν ακόμα ξεκινήσω την ανάγνωση σκεφτόμουν έντονα πως πρόκειται για το πρώτο δείγμα δουλειάς ενός νεαρού συγγραφέα. Η απόλαυση όμως που προσφέρει η ανάγνωση δε σου επιτρέπει να ασχοληθείς με πληροφορίες εκτός των ορίων της κάθε σελίδας. Αλλά ούτε και τώρα, που η ανάγνωση έχει παρέλθει, νιώθω την ανάγκη να αντιμετωπίσω το μυθιστόρημα αυτό με βάση τις πληροφορίες του βιογραφικού σημειώματος. Οφείλω όμως να παραδεχτώ, κλείνοντας, πως οι διαβάτες στην πόλη μου δημιούργησαν προσδοκίες για το επόμενο συγγραφικό του βήμα.