Η Κική Μαυρίδου γράφει από τότε που η θύμηση ενεργοποιήθηκε στο συνειδητό της (όπως λέει η ίδια, στο κείμενο που συνοδεύει, βιογραφικά, το βιβλίο της). Η ποιητική της συλλογή Έρωτας σε πρώτο πρόσωπο που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Απόπειρα, κέντρισε το ενδιαφέρον μας και διαβάζοντάς την, θελήσαμε να τη γνωρίσουμε από κοντά, αφού τα γραπτά της θέτουν σε λειτουργία μία εξαιρετικά σύνθετη έννοια… αυτή του «συναισθάνομαι».
Και να η κουβέντα μας…
To full-time ρωτά, η Κική Μαυρίδου απαντά (Κ.Μ.)
1. Νομικά,υποκριτική, θεατρολογία… σπουδές που σίγουρα σε βοηθούν να βλέπεις με μια πιο ενδιαφέρουσα ματιά το κόσμο! και όμως εσύ ακολούθησες μια ακόμα πιο εναλλακτική (ματιά)… αυτή της ποίησης… μίλησέ μας γι’ αυτό.
Κ.Μ. Η ποίηση για όσους την αγαπούν δεν είναι επιλογή, είναι αυτονόητο βίωμα. Δεν την ακολουθείς. Συμπορεύεσαι μαζί της. Η γραφή, κυρίως στον ποιητικό λόγο δεν σπουδάζεται. Δεν είναι ζωγραφική, μουσική ή θέατρο. Την ποίηση την παρομοιάζω μ’ έναν ελεύθερο χορό. Το ζεϊμπέκικο, ας πούμε. Ναι, αυτό είναι η ποίηση. Το ζεϊμπέκικο της ψυχής. Δεν μπορείς να την περιορίσεις σε κανόνες. Κάποτε αυτό ήταν σύνηθες. Από τα σονάτα. Τα δεκαπεντασύλλαβα. Τα ομοιοκαταληκτικά.
Στο ποίημα, οι αισθήσεις ντύνονται με αρμονία τις πιο απλές λέξεις και δίνουν την διάθεση του ποιητή. (εννοείται πως δεν με αποκαλώ ποιήτρια, μόνο χάριν αυτοσαρκασμού) Η ευτυχία του ποιήματος, είναι όταν βρίσκει στους αναγνώστες του, ένα κατάλυμα να ξαποστάσει, εκεί στα βάθη του μυαλού. Εν ολίγοις, δεν ακολούθησα την ποίηση. Περπατάμε μαζί όποτε έχουμε ανάγκη η μία την άλλη.
2. Έρωτας σε πρώτο πρόσωπο, η ποιητική σου συλλογή, μοιάζει να έχει πολλούς και διαφορετικούς παραλήπτες… εσύ πώς τους φαντάζεσαι;
Κ.Μ. Δεν τους φαντάζομαι. Τους νιώθω. Με κάνουν να αισθάνομαι λιγότερο μόνη. Είναι απρόσωποι. Δεν έχουν σώμα. Έχουν ψυχή και μυαλό. Αφήνονται στην αλήθεια. Μ’ αυτήν επικοινωνούμε. Εγώ λέω την αλήθεια μου και εκείνοι ταυτίζουν την δική τους αλήθεια με την δική μου. Δεν κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον. Αγαπώ αυτές τις ψυχές που με διαβάζουν. Είναι φίλοι μου. Δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Λέμε: «πονάω», «χαίρομαι», «δεν θέλω», «έλα». Ζούμε στον μικρόκοσμο του ελεύθερου λόγου, σαν να πηγαίνουμε διακοπές σ’ ένα καλοκαιρινό θέρετρο και αφηνόμαστε. Μετά ξαναγυρίζουμε στην άτακτη ζωή, για να κλειστούμε στην αφωνία της σκληρότητάς της.
3. Η ποίηση έχει την θέση που της αξίζει στις ζωές μας;
Κ.Μ. Όχι βέβαια! Δεν έχουμε την κατάλληλη παιδεία για να τη δεχτούμε. Δυστυχώς τα προηγούμενα χρόνια, κυρίως, η ποίηση ήταν ένα ακατανόητο συνονθύλευμα λέξεων. «Άσπρα κοράκια, μαύρα κοράκια». Για να καταλάβαινες ένα ποίημα έπρεπε να έχεις και ένα λεξικό δίπλα σου. Αυτό απομάκρυνε τον αναγνώστη από το είδος. Έκανε την ποίηση αντικείμενο μιας δήθεν ελίτ τάξης που ούτε και η ίδια καταλάβαινε τι διάβαζε.
Η ποίηση, η τέχνη γενικά είναι το άλλο μισό της ψυχής του ανθρώπου. Είναι η κραυγή του! Η άποψη του! Η δύναμη και η αδυναμία του! Ιερή η τέχνη. Έρωτας!
Χωρίς την τέχνη θα είμαστε ένας κόσμος χωρίς φωνή. Όλες οι αισθήσεις μας εκεί ζωντανεύουν. Εκεί αναπνέουν! Η τέχνη είναι παιδεία, επανάσταση. Είναι αλήθεια!
4. Τι ’ναι αυτό που κάνει ένα δημιουργό, να εμπνέεται, να ελπίζει και ν’ αντέχει στα δύσκολα… να μην «τα παρατάει» ασχέτως αποδοχής και αναγνώρισης;
Κ.Μ. Η ανάγκη του να εκφραστεί. Η έκφραση είναι ανεξάρτητη από την αποδοχή του. Την έχει ούτως ή άλλως. Ο δημιουργός, είτε ποιητής, ζωγράφος, μουσικός, ηθοποιός, κινηματογραφιστής, είναι σαν τις πεταλούδες. Εύθραυστοι, ευαίσθητοι στις μυρωδιές της ζωής. Έχουν οξυμένες τις αισθήσεις τους. Αν δεν μιλήσουν γι’ αυτά που νιώθουν, γι’ αυτά που αντιλαμβάνονται θα τρελαθούν. Είναι «άλλοι» άνθρωποι. Ένας μικρός κόσμος, αόρατος μέσα στον μεγάλο αυτό κόσμο που αναγκαστικά υπάρχουμε.
5. Το «από δω και πέρα» σε ότι σε αφορά συγγραφικά;
Κ.Μ. Ετοιμάζουμε το δεύτερο βιβλίο. Θα είναι ένα ποιητικό άλμπουμ. Με την συμμετοχή διαφόρων καλλιτεχνών, όπως η Νατάσα Μποφίλιου, ο Γιάννης Κακλέας, ο Γιάννης Ξανθούλης, η Μελίνα Κανά, ο Οδυσσέας Ιωάννου, η Γιούλικα Σκαφιδά, ο Θέμης Καραμουρατίδης, ο Ξενοφώντας Ραράκος, ο Σπύρος Ορνεράκης, η Λυδία Φωτοπούλου, ο Νίκος Καραθάνος, η Ρίτα Αντωνοπουλου, ο Απόστολος Ρίζος και άλλοι. Μετά, ετοιμάζω ήδη, και ελπίζω κάποια στιγμή να ολοκληρωθεί, ένα μυθιστόρημα με ποιητική χροιά που θα συνοψίζει τους βασικούς μου προβληματισμούς και ό, τι συνεπάγονται… τον Έρωτα και τον Θάνατο….
…μνήμη…
Κι όταν μου ζητήθηκε κάτι να στερηθώ
στερήθηκα τη μνήμη
Προς τι οι τόσες θύμησες ;
Οι περασμένες αγκαλιές ;
Τα όμορφα κοιτάγματα ;
Οι κάποτε ερωτικές συνευρέσεις ;
Οι μνήμες…
βαρίδια του παρελθόντος
Πόσες μνήμες χωράει το παρόν ;
Πόσο παρελθόν αντέχει το μέλλον ;
Και τα μάτια σου… μέρος του χθες
αφού σήμερα άλλαξαν βλέμμα
Προς τι οι θύμησες λοιπόν ;
Προς τι η βασανιστική αναζήτηση του χθες ;
Με έκανες « χθες »…
Γιατί τόση επιμονή να σε κάνω « σήμερα » ;
Και όταν μου ζητήθηκε κάτι να απαρνηθώ
απαρνήθηκα τη θύμησή σου γιατί
δεν θέλω να είσαι κάποτε,
θέλω να είσαι τώρα
Όχι να σε θυμάμαι, να σε ζω αγάπη μου
Όχι να με ήθελες, να με θέλεις μάτια μου
Όχι μνήμη, ζωή να γίνεις
να ζούμε,
όχι να θυμόμαστε ότι ζήσαμε…
— της Κικής Μαυρίδου απ’ το βιβλίο Έρωτας σε πρώτο πρόσωπο.
posted by Agni
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου