Ο Δημήτρης Κουκουλάς απαντά σε ερωτήσεις του Γιάννη Ρουσσιά

για το βιβλίο του, το μυθιστόρημα Τα φορτηγά,
από το blog akamas | Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

1. Περιγράφετε [στο βιβλίο σας] μια αρκετά δύσκολη δεκαετία για τη χώρα μας, από το 1957 εως το 1967, τι συμβολίζει αυτή η δεκαετία για εσάς προσωπικά;

Επειδή ο χρόνος είναι μια υποκειμενική έννοια, πιστεύω ότι για μένα η δεκαετία αυτή αποτελεί την μεγαλύτερη δεκαετία της ζωής μου. Ο μικρός μπόμπιρας μέσα από έναν καταιγισμό εμπειριών που πολλές φορές αγγίζουν τα όρια του μαγικού, γίνεται σιγά σιγά άντρας!

2. Μιλάμε για κάποια χρόνια αρκετά δύσκολα για τη χώρα μας, θα μπορούσε να γίνει σύγκριση με την εποχή μας;

Όσο και να φαίνεται περίεργο ήμασταν τυχεροί που μεγαλώσαμε μέσα σε εκείνα τα τόσο δύσκολα χρόνια που δεν είχαν καμιά σύγκριση με την εποχή μας. Τότε δεν υπήρχε το Εγώ και περιφερόμασταν σαν αγέλες γι’ αυτό και στο βιβλίο υπάρχει τόσο πολύ το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο: τρέχαμε, φωνάζαμε, παίζαμε, καβαλάγαμε κ.ο.κ.

Κάτι που μας έδινε κοινωνικότητα και βοηθούσε τις φιλίες.

3. Βλέπουμε τα μικρά παιδιά της εποχής να αγωνίζονται για να μάθουν γράμματα, αναγκάζονται να πηγαίνουν σε καθημερινή βάση σε άλλο χωριό για να παρακολουθήσουν ο σχολείο. Πόσο επηρρέαζε αυτό την αγάπη σας για το διάβασμα;

Το ότι πηγαίναμε 6 χιλιόμετρα απόσταση για το Γυμνάσιο και πολλές φορές ποδαράτα για να μας μείνει το εισιτήριο ήτανε πράγματι ένα κίνητρο για διάβασμα με βαθύτερο όνειρο το φευγιό για Αθήνα. Τις περισσότερες όμως γνώσεις τις παίρναμε από τα εξωσχολικά περιοδικά, τις εφημερίδες και τις εκπληκτικές αφηγήσεις των μεγαλυτέρων στο καφενείο. Και εδώ ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί προλάβαμε φοβερούς αφηγητές που κρεμόμασταν από τα χείλη τους.

4. Οι δυνατότητες για παιχνίδι και διασκέδαση εκείνη την εποχή ήταν ελάχιστες, πώς αυτό λειτουργούσε στη ψυχοσύνθεσή σας εκείνη την εποχή;

Όχι, στο παιχνίδι ήμασταν πολύ καλύτερα από σήμερα. Διαθέταμε σε αυτό τον περισσότερο χρόνο και μάλιστα δημιουργικά αφού όλα μας τα παιχνίδια (καρότσια, ρόδες, πατίνια, χαρταετοί κλπ) ήταν δική μας κατασκευής.

5. Έχουμε την ευκαιρία να δούμε την αφύπνιση της σεξουαλικότητας την εποχή της εφηβείας. Πώς λειτουργούσε η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση εκείνη την εποχή και ποιες δυνατότητες είχε ένας έφηβος;

Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση γινόταν από τους μεγαλύτερους και πάντα υπό την μορφή χουνεριού όπως περιγράφω τα μεσημέρια κάτω από τη συκιά στη θάλασσα. Ένα άλλο στοιχείο επίσης ήταν και το ό,τι κουβεντιάζαμε  πάρα πολύ μεταξύ μας αυτά τα θέματα. Με τα κορίτσια όμως μακριά! Μας διακατείχε μεγάλη ντροπαλότητα.