Τζον Φάντε • Ρώτα τον άνεμο

Μυθιστόρημα Μετάφραση από την αγγλική (αμερικανική): Τέος Ρόμβος σσ. 211, σχήμα 13 × 20,5 εκ., έκδοση χαρτόδετη, Απόπειρα, Αθήνα 1994 (Πρώτη έκδοση: 1989)  I S B N: 978-960-7034-15-1

Ο Αρτούρο Μπαντίνι έρχεται από την επαρχία στο Λος Άντζελες. Τον επίγειο παράδεισο με τις ωραίες γυναίκες και τα γρήγορα αυτοκίνητα, τα ψηλά κτίρια και τους… σεισμούς. Είναι νέος κι άφραγκος, με ακόρεστη δίψα για τη ζωή. Κουβαλά μαζί του την ιταλική καταγωγή του και την καθολική ανατροφή του κι έχει ένα και μόνο σκοπό: να γράψει το μεγάλο έργο που ονειρεύεται, το βιβλίο της ζωής του, που θα το διαβάσει ο καθένας και θα τον κάνει διάσημο. Γιατί ο Αρτούρο Μπαντίνι είναι συγγραφέας. Ο πιο μεγάλος, μια ιδιοφυΐα που δε θα αργήσει να αναγνωριστεί. Ωστόσο στη μεγαλούπολη της Καλιφόρνιας θα συναντηθεί με το πάθος και τα παθήματα του μεγάλου έρωτα. Θα γνωρίσει μια νεαρή Μεξικάνα σερβιτόρα την Καμίγια Λόπες και η ψυχή του θα μπλεχτεί στη δίνη μιας παράφορης ιστορίας αγάπης.
Επιτέλους ένας συγγραφέας που δε φοβάται τα συναισθήματα […] Απ’ όλα τα βιβλία του Τζον Φάντε αυτό είναι το αγαπημένο μου, γιατί σ’ αυτό πρωτοανακάλυψα τη μαγεία […] Ο Τζον Φάντε ήταν ο θεός μου […] — Τσαρλς Μπουκόβσκι

John Fante • Ask the Dust (1939)

Τζον Φάντε

Γιος Ιταλών μεταναστών ο Τζον Φάντε γεννήθηκε στην πολιτεία Κολοράντο το 1909. Πέρασε τα πρώτα μαθητικά χρόνια στο δημοτικό σχολείο της πόλης Μπώλντερ και στη συνέχεια σε ιησουιτικό γυμνάσιο. Παρακολούθησε μαθήματα επίσης στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και στο κολλέγιο της πόλης Λονγκ Μπητς της Καλιφόρνιας. Σε ηλικία 23 ετών είδε να δημοσιεύεται το πρώτο του διήγημα στο παναμερικανικής κυκλοφορίας περιοδικό The American Mercury. Ακολούθησαν πλήθος διηγημάτων σε διάφορα περιοδικά. Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο Wait Until Spring, Bantini [Περίμενε ως την Άνοιξη Μπαντίνι] εκδόθηκε το 1938. Την αμέσως επόμενη χρονιά δημοσίευσε το δεύτερο και ίσως το καλύτερο μυθιστόρημά του με τον τίτλο Ask the Dust [Ρώτα τον άνεμο]. Ακολούθησαν η συλλογή διηγημάτων Dago Red το 1952 και το μυθιστόρημα Brotherhood of the Grare το 1977. Συγχρόνως επιδόθηκε στη συγγραφή κινηματογραφικών σεναρίων: East of River (σκηνοθεσία Άλφρεντ Ε. Γκρην, 1940), Golden Fleecing (σκην. Λέσλι Φέντον, 1940) Full of Life (ελληνικός τίτλος: Η ζωή μου ανήκει, σκην. Ρίτσαρντ Κουήν, 1956),  Walk on the Wild Side (ελλ. τίτλος: Το σπίτι της αμαρτίας, σκην.  Έντουαρτ Ντμύτρυκ, 1962) κ.ά. Το 1955 προσεβλήθη από διαβήτη, οι επιπλοκές του οποίου τον οδήγησαν σχεδόν στην τύφλωση το 1978. Συνέχισε τη συγγραφική του δραστηριότητα, υπαγορεύοντας τα κείμενά του στη γυναίκα του Τζόις, έτσι το 1982 δημοσίευσε το μυθιστόρημα Dreams from Bunker Hill [Όνειρα από το Μπάνκερ Χίλλ]. Πέθανε στις 8 Μαίου του  1983 σε ηλικία 74 ετών. Μετά το θάνατό του κυκλοφόρησαν το 1985 από τις εκδόσεις Black Sparrow τέσσερα ακόμη έργα του. Η συλλογή διηγημάτων The Wine of Youth [Το κρασί της νιότης], το πρώτο του, και ανέκδοτο έως τότε, μυθιστόρημα The Road to Los Angeles [Ο δρόμος για το Λος ΄Αντζελες] το μυθιστόρημα 1933 Was a Bad Year [To 1933 ήταν κακή χρονιά] και οι νουβέλες The Orgy και My Dog Stupid σε έναν τόμο με τον τίτλο West of Rome [Δυτικά της Ρώμης].



Απόσπασμα
Τζον Φάντε, Ρώτα τον άνεμο, σσ. 127-128
Τι πρέπει να κάνω λοιπόν; Πρέπει μήπως να τεντώσω τα χείλη μου στον ουρανό με μια γλώσσα που θα κεκεδίζει και θα τραυλίζει από φόβο; Πρέπει μήπως να γυμνώσω το στήθος μου και να το βαράω σαν κανένα τύμπανο για να τραβήξω την προσοχή του Χριστού μου; Ή θα ’ταν καλύτερα και πιο λογικό να κάνω το κορόιδο και να προχωρήσω παρά πέρα; Όμως θα έρθουνε ταραχές και πείνες, θα έρθουνε μοναξιές και μόνο τα δάκρυά μου θα έχω να με παρηγορήσουνε, σαν μικρά μουσκεμένα πουλάκια θα φτερουγίζουνε για να δροσίσουνε τα ξεραμένα μου χείλη. Όμως θα βρεθεί παρηγοριά και θα υπάρξει ομορφιά σαν τον έρωτα ενός πεθαμένου κοριτσιού. Και πότε πότε θα ακούγεται κάποιο γέλιο, ένα συγκρατημένο γέλιο και θα ’ναι ήσυχη η αναμονή μες στη νύχτα και ένας απαλός φόβος για τη νύχτα θα απλώνεται σαν το κοροϊδευτικό φιλί του θανάτου. Και η μεγάλη νύχτα θα έρθει και όλοι οι οδηγοί μου, που τους παράτησα μες στην ονειρική βιαιότητα της εφηβείας μου, θα χύνουν απ’ τη στεριά γλυκά λάδια για να εξευμενίσουν την τρικυμία του μυαλού μου. Θα συγχωρεθώ γι’ αυτό όπως και για άλλα μου σφάλματα, ακόμα και τη Βέρα Ρίβκεν, ακόμη και για το αδιάκοπο φτερούγισμα του Βολταίρου στη σκέψη μου, γιατί σταμάτησα, κάποια στιγμή, για ν’ ακούσω αυτό το γοητευτικό πουλί να κελαηδάει. Όλα αυτά θα μου συγχωρεθούν αν ξαναγυρίσω εκεί που ανήκω, στη θάλασσα.

Ρώτα τον άνεμο (η ταινία), και εδώ και εδώ.

________________________