ποίηση,
σσ. 64, σχήμα 13 × 20,5 εκ.,
έκδοση χαρτόδετη,
I S B N: 978-960-537-305-4,
Λ.Τ. 8,00 € + Φ Π Α
Απόπειρα, Μάιος 2021
Κι εγώ αφελώς νόμισα
πως τα ενήλικα φτερά
αρκούν για να πετάξεις
ακυρώνοντας έτσι
μιαν εκ γενετής αιχμαλωσία
Υπήρξα αδέξιο όρνιο
αδέξια ορμή
αδέξια συστολή
ο βασιλιάς της ακινησίας
ποίηση,
δίγλωσση έκδοση (ελληνικά / αγγλικά)
μετάφραση στα αγγλικά: Δέσποινα Κερεβάντη
σσ. 287, σχήμα 13 × 20,5 εκ.,
έκδοση χαρτόδετη,
I S B N: 978-960-537-301-6,
Λ.Τ. 14,00 € + Φ Π Α
Απόπειρα, 2021
συνέντευξη στον Βαγγέλη Χαλικιά | Merlin’s,
Σάββατο 1 Μαΐου 2021 »»
Την Τόνια Κοσμαδάκη την είδα πρώτη φορά στην έκθεση του καλλιτέχνη του δρόμου και καλού, κοινού μας φίλου Δημήτρη Κολέτση - Mitss. Η Τόνια γράφει ποίηση που χτυπάει στο δόξα πατρί, με ειλικρίνεια και κοφτερή γραφή. Το δεύτερο βιβλίο της, Σκύλος, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Απόπειρα και είχαμε μαζί της μια συζήτηση τόσο για το Σκύλο όσο και για το προηγούμενο της βιβλίο, το Σβήσε. Εν μέσω πανδημίας, αν ψάξει κανείς ανακαλύπτει όμορφα πράγματα που δεν παύουν να δημιουργούνται.
O Miles Davis έλεγε πως δεν ήθελε στους δίσκους του να υπάρχουν πληροφορίες, ούτε στα λάιβ του ήθελε να παρουσιάζει τα κομμάτια του. Πίστευε πως η μουσική του φτάνει, το ίδιο πιστεύω και γω για τα ποιήματα σου, Τόνια. Μιας όμως και θέλω να γράψω κάτι για τη δεύτερη συλλογή σου, Σκύλος η οποία διαδέχθηκε το Σβήσε, ακριβώς πριν τέσσερα χρόνια, τον Μάρτιο του 2017, θα προσπαθήσω να στήσουμε μια μικρή συζήτηση πάνω σε αυτό. Θα ήθελα, κατ’ αχρήν, να μας πεις λίγα πράγματα για σένα. Ένα μικρό βιογραφικό σημείωμα.
Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Αθήνα, πήγα σχολείο στο Βαρβάκειο και δεν ήμουν ποτέ πρότυπο μαθήτριας παρόλο που πήγα σε πρότυπο σχολείο. Όμως από τότε μου άρεσε η λογοτεχνία και τα πρώτα πρώτα μου ποιήματα τα έγραψα τότε, στο σχολείο. Πάντα έγραφα όταν κάτι με έτρωγε, με απασχολούσε. Έγραφα ημερολόγια, τεράστια γράμματα σε φίλους μου, σε σχέσεις, γενικά η γραφή ήταν μαζί μου. Δεν το είχα καταλάβει εγώ τότε, νόμιζα πως η τέχνη μου ήταν η ζωγραφική ή το θέατρο. Έκανα μαθήματα σχεδίου και υποκριτική και νόμιζα ότι σχεδόν το είχα βρει, αυτό το ένα πράγμα που είμαι. Όμως αυτό το ένα, ήταν η ποίηση, εκεί βρίσκω σκοπό εγώ τελικά. Είχε διαβάσει ο Σταυρόπουλος, τον οποίο θεωρώ δάσκαλο και οδηγό μου, ένα ποίημα μου, το «Γκόμενα», στο διαδίκτυο και είχε γράψει «Ποια είναι αυτή η ποιήτρια; Πού έχει εκδώσει;» Του έγραψα πως δεν είμαι ποιήτρια, πως απλώς ανεβάζω κάποια ποιήματα που γράφω στο διαδίκτυο. Πόσα ποιήματα έχεις; με ρώτησε, Γύρω στα εξήντα, του απάντησα. Μετά από δυο μέρες πήγα και τον βρήκα σε μία παρουσίασή του στα Εξάρχεια με τα ποιήματά μου, ήταν εκεί και ο Κώστας Καλημέρης, τα διάβασαν, μιλήσαμε, ήμουν σίγουρη πως βρισκόμουν στο σωστό μέρος. Μετά από λίγους μήνες εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο, το Σβήσε, από τις εκδόσεις Απόπειρα
«Σκύλος»; Ο τίτλος του ποιήματος που κλείνει το βιβλίο σου, σαν ένα φινάλε σε ένα φινάλε αν και το σκύλο τον συναντάμε συχνά μέσα στις ιστορίες σου. Η απόφαση σου λοιπόν να ονομάσεις έτσι αυτή την συλλογή πως προέκυψε;
~Η ποιητική συλλογή Σκύλος, επίσης από την Απόπειρα, είναι ένα βιβλίο γραμμένο για την πίστη και την οδύνη. Ο σκύλος, ένα πλάσμα συγκλονιστικά συγκινητικό εξαιτίας της πίστης και της αφοσίωσής του, έμοιαζε ο τέλειος τίτλος για την συλλογή. Επίσης η υπερβολική αγάπη μου για τα συγκεκριμένα πλάσματα είναι γνωστή σε όσους με συναναστρέφονται. Είναι οι «άνθρωποί» μου, οι αγάπες μου, έχω δύο.
Είναι ο Σκύλος η συνέχεια του Σβήσε;
~Ναι, είναι και το γράφει και στο οπισθόφυλλο του Σκύλου. «Η συλλογή Σκύλος νοηματικά είναι η συνέχεια του Σβήσε κι αυτό προκύπτει από τη ροή της ζωής, αφού τα ποιήματα είναι γεγονότα. Τρανταχτά, ανεξίτηλα συμβάντα». Όμως δεν θα μπορούσαν να είναι το ίδιο βιβλίο, δηλαδή δεν πήραμε τα ποιήματα και τα μοιράσαμε στα δύο, αδύνατον άλλωστε αφού γράφτηκαν σε άλλη χρονική περίοδο. Επίσης κι εγώ ήμουν διαφορετική αυτές τις δύο χρονικές περιόδους. Έτσι το Σβήσε, το πρώτο βιβλίο, είναι μία συλλογή γραμμένη για την αγάπη, ενώ το Σκύλος, το δεύτερο, μία συλλογή για την πίστη και την οδύνη. Έτσι πάει…
«Έχω ένα δωμάτιο, με πράγματα δανεικά /που δεν τα επέστρεψα ποτέ /εκεί ησυχάζω δεν μπορώ να το αδειάσω /υπάρχουν και όρια στον αποχωρισμό.» Να υποθέσω πως δεν είσαι από αυτούς που τραβάνε ένα «Χ» σε όλα όσα τελειώνουν ή ανάλογα την περίπτωση;
~Τραβάω Χ με πολύ πόνο, διαλύομαι και το κάνω μετά από πολύ υπομονή και πολλές ευκαιρίες. Αγαπώ και πιστεύω τους ανθρώπους, το μεγαλείο για το οποίο είναι φτιαγμένοι. Την αγάπη. Μου είναι δύσκολα τα Χ τα σιχαίνομαι. Τα έχω πει ελάχιστες φορές… και τα εννοούσα.
