Ειρήνη Σταματοπούλου, «Το αυτί της Αριάδνης», Απόπειρα
Γράφει η Τζούλια Γκανάσου | Fractal, Τρίτη 1 Φεβριυαρίου 2017
Η δεύτερη πεζογραφική απόπειρα της Ειρήνης Σταματοπούλου χαρακτηρίζεται από ευρηματικότητα, δεινότητα στην αφήγηση, απρόοπτα αλλά και βαθιά εσωτερικότητα, γεγονός το οποίο καθιστά «Το αυτί της Αριάδνης» ένα άρτιο έργο για το πέρασμα του χρόνου και τη μνήμη ως καίρια παράμετρο της ανθρώπινης ύπαρξης .
Τρεις άγνωστοι τους οποίους ενώνει ένα τυχαίο περιστατικό, φορείς της μοίρας που μας φορτίζει και μας ορίζει, ξεκινούν ένα ταξίδι το οποίο τους φέρνει αντιμέτωπους με τον κόσμο αλλά πρωτίστως με τον εαυτό τους, με τους δαίμονες του παρόντος και τα φαντάσματα του παρελθόντος, με τις εμμονές και τις αξίες τους, τις προσδοκίες και τις ματαιώσεις, τις αδυναμίες τους. Η πρωταγωνίστρια αφηγείται με εξαιρετική ζωντάνια και λεπτομέρεια τα όνειρά της τα οποία, όπως εξηγεί, ανήκουν σε άλλους και απεικονίζουν μια πραγματικότητα. Ως εκ τούτου, στο «Αυτί της Αριάδνης» το ονειρικό στοιχείο διαπλέκεται εξαιρετικά με τη ρεαλιστική αφήγηση διαμορφώνοντας έναν κόσμο πλούσιο σε πολυποίκιλες, άρτια συγχρονισμένες αναφορές οι οποίες παρασύρουν τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι υπερβατικό. Και αυτό είναι καίριο στο βιβλίο της Σταματοπούλου: η προσμονή, η λαχτάρα για το διαφορετικό και ταυτόχρονα οικείο, η επιτακτική ανάγκη για αυτοπροσδιορισμό και αυτοπραγμάτωση, η προσωπική πορεία μέσα αλλά και πέρα από τους «άλλους» χαρακτηρίζουν την αφήγηση «ξεγυμνώνοντας» τους ήρωες και αφήνοντάς τους εντελώς εκτεθειμένους μπροστά στον αναγνώστη.
Κατά αυτόν τον τρόπο, ο μύθος και η πραγματικότητα στο «Αυτί της Αριάδνης» εναλλάσσονται με τρόπο μαγικό κινώντας το ενδιαφέρον και προσθέτοντας στη διαδικασία της ανάγνωσης ένα τρίτο επίπεδο πέρα από το κομμάτι της πλοκής και του νοήματος: αυτό της συνομιλίας με την Τέχνη, με το Όνειρο, με το Παραμύθι. Σε αυτό το πλαίσιο, ο κινηματογράφος και οι αναφορές στην Έβδομη Τέχνη, αντικείμενο χρόνιας ενασχόλησης και εργασίας της Σταματοπούλου, ενισχύουν τις διακειμενικές αναφορές με πλούσιο υλικό το οποίο ενδυναμώνει και εμπλουτίζει την αφήγηση. Τα πρόσωπα της δράσης και των ονείρων εναλλάσσονται στην πλοκή του έργου διατηρώντας τον αναγνώστη σε εγρήγορση μέχρι την τελική συγχώνευση η οποία προσδίδει μια αίσθηση ότι όλα συντελούνται σε ένα σύμπαν απολύτως ανοιχτό που εκφράζει και αντιπροσωπεύει κάθε ύπαρξη.
Σε αυτό το πλαίσιο, «Αυτί της Αριάδνης» είναι ένα συναρπαστικό road movie με έξοχους διαλόγους, ποιητική διάθεση και υπαρξιακό προβληματισμό όπου η Σταματοπούλου κατορθώνει, όχι μόνο να εισβάλλει στα μύχια των ηρώων της αλλά και να μας παρασύρει να ρουφήξουμε το βιβλίο αργά σαν ρόφημα που καίει. Η σχέση των έμβιων όντων με το άπειρο, με εκείνη την υπέροχη εκδοχή όπου όλα είναι δυνατά και μη πεπερασμένα, είναι το κυρίαρχο στοιχείο της προβληματικής του βιβλίου, γεγονός το οποίο συνδιαλεγόμενο με ένα υπέροχο, απρόσμενο τέλος, δίνει ώθηση στο έργο ώστε να ξεπεράσει τα όρια της πεζογραφικής κατάθεσης και να απλωθεί στα πέρατα του νου.
Γράφει η Τζούλια Γκανάσου | Fractal, Τρίτη 1 Φεβριυαρίου 2017
Η δεύτερη πεζογραφική απόπειρα της Ειρήνης Σταματοπούλου χαρακτηρίζεται από ευρηματικότητα, δεινότητα στην αφήγηση, απρόοπτα αλλά και βαθιά εσωτερικότητα, γεγονός το οποίο καθιστά «Το αυτί της Αριάδνης» ένα άρτιο έργο για το πέρασμα του χρόνου και τη μνήμη ως καίρια παράμετρο της ανθρώπινης ύπαρξης .Τρεις άγνωστοι τους οποίους ενώνει ένα τυχαίο περιστατικό, φορείς της μοίρας που μας φορτίζει και μας ορίζει, ξεκινούν ένα ταξίδι το οποίο τους φέρνει αντιμέτωπους με τον κόσμο αλλά πρωτίστως με τον εαυτό τους, με τους δαίμονες του παρόντος και τα φαντάσματα του παρελθόντος, με τις εμμονές και τις αξίες τους, τις προσδοκίες και τις ματαιώσεις, τις αδυναμίες τους. Η πρωταγωνίστρια αφηγείται με εξαιρετική ζωντάνια και λεπτομέρεια τα όνειρά της τα οποία, όπως εξηγεί, ανήκουν σε άλλους και απεικονίζουν μια πραγματικότητα. Ως εκ τούτου, στο «Αυτί της Αριάδνης» το ονειρικό στοιχείο διαπλέκεται εξαιρετικά με τη ρεαλιστική αφήγηση διαμορφώνοντας έναν κόσμο πλούσιο σε πολυποίκιλες, άρτια συγχρονισμένες αναφορές οι οποίες παρασύρουν τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι υπερβατικό. Και αυτό είναι καίριο στο βιβλίο της Σταματοπούλου: η προσμονή, η λαχτάρα για το διαφορετικό και ταυτόχρονα οικείο, η επιτακτική ανάγκη για αυτοπροσδιορισμό και αυτοπραγμάτωση, η προσωπική πορεία μέσα αλλά και πέρα από τους «άλλους» χαρακτηρίζουν την αφήγηση «ξεγυμνώνοντας» τους ήρωες και αφήνοντάς τους εντελώς εκτεθειμένους μπροστά στον αναγνώστη.
Κατά αυτόν τον τρόπο, ο μύθος και η πραγματικότητα στο «Αυτί της Αριάδνης» εναλλάσσονται με τρόπο μαγικό κινώντας το ενδιαφέρον και προσθέτοντας στη διαδικασία της ανάγνωσης ένα τρίτο επίπεδο πέρα από το κομμάτι της πλοκής και του νοήματος: αυτό της συνομιλίας με την Τέχνη, με το Όνειρο, με το Παραμύθι. Σε αυτό το πλαίσιο, ο κινηματογράφος και οι αναφορές στην Έβδομη Τέχνη, αντικείμενο χρόνιας ενασχόλησης και εργασίας της Σταματοπούλου, ενισχύουν τις διακειμενικές αναφορές με πλούσιο υλικό το οποίο ενδυναμώνει και εμπλουτίζει την αφήγηση. Τα πρόσωπα της δράσης και των ονείρων εναλλάσσονται στην πλοκή του έργου διατηρώντας τον αναγνώστη σε εγρήγορση μέχρι την τελική συγχώνευση η οποία προσδίδει μια αίσθηση ότι όλα συντελούνται σε ένα σύμπαν απολύτως ανοιχτό που εκφράζει και αντιπροσωπεύει κάθε ύπαρξη.
Σε αυτό το πλαίσιο, «Αυτί της Αριάδνης» είναι ένα συναρπαστικό road movie με έξοχους διαλόγους, ποιητική διάθεση και υπαρξιακό προβληματισμό όπου η Σταματοπούλου κατορθώνει, όχι μόνο να εισβάλλει στα μύχια των ηρώων της αλλά και να μας παρασύρει να ρουφήξουμε το βιβλίο αργά σαν ρόφημα που καίει. Η σχέση των έμβιων όντων με το άπειρο, με εκείνη την υπέροχη εκδοχή όπου όλα είναι δυνατά και μη πεπερασμένα, είναι το κυρίαρχο στοιχείο της προβληματικής του βιβλίου, γεγονός το οποίο συνδιαλεγόμενο με ένα υπέροχο, απρόσμενο τέλος, δίνει ώθηση στο έργο ώστε να ξεπεράσει τα όρια της πεζογραφικής κατάθεσης και να απλωθεί στα πέρατα του νου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου