Γράφει η «Α!κακία» | Παράδρομος,
17 Δεκεμβρίου 2014 »»
Τα φώτα στο βάθος, ο ίδιος μας ο εαυτός
{είδαμε: Τα φώτα στο βάθος, βασισμένο σε δέκα διηγήματα της Niemands Rose από το ομώνυμο βιβλίο, στο Από μηχανής Θέατρο}
«Κλείσε τα μάτια…»
Μ’ αυτή τη φράση, οι τέσσερις ηθοποιοί προσκαλούν το θεατή να τους ακολουθήσει χωρίς προκαταλήψεις σε ένα ταξίδι που ξεκινά από μια παραλία της Νότιας Κρήτης, ένα καλοκαίρι. Ένα ταξίδι ουσιαστικά σε όλο τον κόσμο, στο Λονδίνο, στο Δουβλίνο, στην Ολλανδία, στη Λιβύη, στη Βραζιλία, στο διπλανό διαμέρισμα. Να ζήσει και αυτός εμπειρίες και να συναντήσει ανθρώπους: μια μητέρα που πονάει για το παιδί της στον πόλεμο, έναν νέο με όνειρα που σκοτώνεται από λάθος, τον εραστή-θύμα, την Ιρένε, το παιδί που μεγαλώνει χωρίς να καταλαβαίνει γιατί είναι κακό να ζωγραφίζει πριγκίπισσες.
Η παράσταση βασίζεται σε δέκα επιλεγμένες μικρού μήκους αφηγήσεις από το ομώνυμο βιβλίο της Niemands Rose. Τα κείμενα παρουσιάζουν χωρίς προσποίηση με αφορμή ένα γεγονός, φαινομενικά ασήμαντο αλλά βαθύτερα σκληρό, τον προβληματισμό του σύγχρονου σκεπτόμενου ανθρώπου για την παθογένεια της σημερινής κοινωνίας με μια φιλοσοφική διάθεση αφήνοντας τον ίδιο τον αναγνώστη – και εν προκειμένω το θεατή- να προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω: να ξαφνιαστεί, να βιώσει ο ίδιος το συναίσθημα, την αγωνία του συνανθρώπου που τελικά δεν διαφέρει και πολύ από αυτόν.
Τα κείμενα, αν και φαινομενικά ασύνδετα, κινούνται στα πλαίσια της ίδιας θεματικής και φιλοσοφίας – ενώνονται με τον ήχο των κυμάτων στην ακρογυαλιά. Οι πρωταγωνιστές- αφηγητές ζωντανεύουν πρόσωπα και καταστάσεις με την πλαστικότητα των κινήσεων, το σώμα και η έκφραση του προσώπου ως μέσο για να παρουσιαστεί το βαθύτερο συναίσθημα και ίσως η τραγικότητα της κάθε ιστορίας. Η «ανακοίνωση» του τίτλου κάθε ιστορίας ξυπνά το θεατή από τον προβληματισμό της προηγούμενης και τον βάζει στην διαδικασία να ανοίξει τα μάτια και το μυαλό για το καινούριο που έρχεται. Η κάθε αφήγηση τελειώνει με τρόπο αναπάντεχο, αλλά σου δίνει την αίσθηση ότι ναι κάπως έτσι πρέπει να έγιναν τα πράγματα.
Το σκηνικό απλό και λιτό. Η μουσική επένδυση πλαισιώνει διακριτικά την παράσταση. Οι εικόνες γεννιούνται από την ίδια την ιστορία, με το χρώμα της φωνής του κάθε αφηγητή – πρωταγωνιστή και τα σκηνοθετικά ευρήματα, εντυπωσιακά πολλά για το μέγεθος της παράστασης αλλά ιδιαίτερα και στοχευμένα. Η έλλειψη διαλόγων ίσως ξενίσει τους λιγότερο μυημένους αλλά δεν αφαιρεί τίποτα από το τελικό συναίσθημα. Γιατί, όταν ανοίξεις τα μάτια, φαίνονται πιο καθαρά τα φώτα στο βάθος. Και τότε αντιλαμβάνεσαι ότι ο απέναντί σου είναι ίδιος με σένα. Απλά η ιστορία του είναι λίγο διαφορετική αλλά εξίσου σημαντική.
17 Δεκεμβρίου 2014 »»
Τα φώτα στο βάθος, ο ίδιος μας ο εαυτός
{είδαμε: Τα φώτα στο βάθος, βασισμένο σε δέκα διηγήματα της Niemands Rose από το ομώνυμο βιβλίο, στο Από μηχανής Θέατρο}
«Κλείσε τα μάτια…»
Μ’ αυτή τη φράση, οι τέσσερις ηθοποιοί προσκαλούν το θεατή να τους ακολουθήσει χωρίς προκαταλήψεις σε ένα ταξίδι που ξεκινά από μια παραλία της Νότιας Κρήτης, ένα καλοκαίρι. Ένα ταξίδι ουσιαστικά σε όλο τον κόσμο, στο Λονδίνο, στο Δουβλίνο, στην Ολλανδία, στη Λιβύη, στη Βραζιλία, στο διπλανό διαμέρισμα. Να ζήσει και αυτός εμπειρίες και να συναντήσει ανθρώπους: μια μητέρα που πονάει για το παιδί της στον πόλεμο, έναν νέο με όνειρα που σκοτώνεται από λάθος, τον εραστή-θύμα, την Ιρένε, το παιδί που μεγαλώνει χωρίς να καταλαβαίνει γιατί είναι κακό να ζωγραφίζει πριγκίπισσες.
Η παράσταση βασίζεται σε δέκα επιλεγμένες μικρού μήκους αφηγήσεις από το ομώνυμο βιβλίο της Niemands Rose. Τα κείμενα παρουσιάζουν χωρίς προσποίηση με αφορμή ένα γεγονός, φαινομενικά ασήμαντο αλλά βαθύτερα σκληρό, τον προβληματισμό του σύγχρονου σκεπτόμενου ανθρώπου για την παθογένεια της σημερινής κοινωνίας με μια φιλοσοφική διάθεση αφήνοντας τον ίδιο τον αναγνώστη – και εν προκειμένω το θεατή- να προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω: να ξαφνιαστεί, να βιώσει ο ίδιος το συναίσθημα, την αγωνία του συνανθρώπου που τελικά δεν διαφέρει και πολύ από αυτόν.
Τα κείμενα, αν και φαινομενικά ασύνδετα, κινούνται στα πλαίσια της ίδιας θεματικής και φιλοσοφίας – ενώνονται με τον ήχο των κυμάτων στην ακρογυαλιά. Οι πρωταγωνιστές- αφηγητές ζωντανεύουν πρόσωπα και καταστάσεις με την πλαστικότητα των κινήσεων, το σώμα και η έκφραση του προσώπου ως μέσο για να παρουσιαστεί το βαθύτερο συναίσθημα και ίσως η τραγικότητα της κάθε ιστορίας. Η «ανακοίνωση» του τίτλου κάθε ιστορίας ξυπνά το θεατή από τον προβληματισμό της προηγούμενης και τον βάζει στην διαδικασία να ανοίξει τα μάτια και το μυαλό για το καινούριο που έρχεται. Η κάθε αφήγηση τελειώνει με τρόπο αναπάντεχο, αλλά σου δίνει την αίσθηση ότι ναι κάπως έτσι πρέπει να έγιναν τα πράγματα.
Το σκηνικό απλό και λιτό. Η μουσική επένδυση πλαισιώνει διακριτικά την παράσταση. Οι εικόνες γεννιούνται από την ίδια την ιστορία, με το χρώμα της φωνής του κάθε αφηγητή – πρωταγωνιστή και τα σκηνοθετικά ευρήματα, εντυπωσιακά πολλά για το μέγεθος της παράστασης αλλά ιδιαίτερα και στοχευμένα. Η έλλειψη διαλόγων ίσως ξενίσει τους λιγότερο μυημένους αλλά δεν αφαιρεί τίποτα από το τελικό συναίσθημα. Γιατί, όταν ανοίξεις τα μάτια, φαίνονται πιο καθαρά τα φώτα στο βάθος. Και τότε αντιλαμβάνεσαι ότι ο απέναντί σου είναι ίδιος με σένα. Απλά η ιστορία του είναι λίγο διαφορετική αλλά εξίσου σημαντική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου